Dama Petunia Kάθομαι στη βεράντα και γράφω στον υπολογιστή. Η κόρη μου κάθεται δίπλα μου και διαβάζει – υποτίθεται – ορθογραφία. Μόνο 23 λάθη στην πρώτη προσπάθεια. Ξανά πάλι διάβασμα από την αρχή. Θα το καταφέρουμε πού θα μας πάει. Κάθομαι και σκέφτομαι, πόσες φορές έχω νιώσει οτι πελαγώνω, οτι δεν έχω άλλη υπομονή να πω για πολλοστή φορά το ίδιο πράγμα, οτι είμαι ανεπαρκής, οτι κάτι δεν κάνω καλά, μέσα στα τελευταία 10 χρόνια που είμαι μαμά;
Έγινα πολύ μικρή μαμά, για τα σημερινά δεδομένα. Για τα δεδομένα της γιαγιάς μου ήμουν στα όρια της γεροντοκόρης. Αλλά για μια γυναίκα σήμερα ήμουν πραγματικά μικρή όταν έμεινα έγκυος. Μόλις 22 χρονών. Περίεργα τα “δεδομένα” σύμφωνα με τα οποία πορεύεσαι στην ζωή σου. Όπως μου αρέσει πάντα να λέω ” η κάθε απόφαση που παίρνεις είναι η σωστή, γιατί την παίρνεις με τα δεδομένα που είχες την εκάστοτε στιγμή”. Η εγκυμοσύνη ήταν απολύτως επιθυμητή και ήμασταν πανευτυχείς με τον άντρα μου.
Τώρα βέβαια αν με ρωτάς, δεν ξέρω πως θα αντιδράσω αν έρθει η κόρη μου στα 22 και μου πει οτι θα κάνει παιδί. Όχι γιατί θα αμφιβάλλω πως θα γίνει εξαιρετική μητέρα, καμία σχέση. Για να παρατείνω όμως, έστω και για λίγο μόνο αυτό το συναίσθημα απόλυτης ελευθερίας που έχουμε προτού γίνουμε γονείς.
Είναι το μοναδικό πράγμα που μου λείπει από τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Δεν μιλάω για το να βγεις για ένα καφέ και να πρέπει να πάρεις δέκα τηλέφωνα την νταντά ή την γιαγιά για να δεις τί κάνει το παιδί. Αυτό το στάδιο είναι εντελώς περαστικό, τα παιδιά μεγαλώνουν και σε λίγο δεν θα χρειάζονται μαζί τους κανέναν. Μιλάω για αυτό το συναίσθημα της “έννοιας“.
Να μην έχεις την “έννοια” κανενός παρά μόνο του στομαχιού σου, που λέει ο λόγος. Γιατί αυτή η έννοια της μάνας και του πατέρα, πολύ φοβάμαι πως τελειώνει μαζί με την τελευταία του ανάσα.
Γίνεσαι όμως μαμά. Και πολύ πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Αποτελέσματα;
Να σε ρωτάνε αν είσαι η νταντά στα πάρτι που πηγαίνεις με το παιδί σου στο νηπιαγωγείο.
Εντάξει αυτό είναι και λίγο χαριτωμένο. Αυτό που δεν είναι χαριτωμένο, είναι να αντιμετωπίζεις σχόλια, συνήθως από συνομήλικες, του τύπου “Απαπαπα…. Πολύ μικρή βρε παιδάκι μου. Εγώ στα 23 γύριζα ξημερώματα και ξυπνούσα απόγευμα για να ξαναβγώ το βράδυ.”
Χμμμ… Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Τα 20s είναι για να ζεις αυτήν την ανέμελη ζωή. Το μαγικό όμως συμπλήρωμα στην πρόταση αυτή όμως είναι…. “αν αυτό θες”.
Δεν θα το παίξω σαφώς ανώτερη. Πολλές φορές θα προτιμούσα να είμαι σε κλαμπάκι αντί να αλλάζω πάνες, μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλά και πριν τα παιδιά δεν ήμουν η περίπτωση που θα ξενυχτούσε δίχως αύριο. Μάλλον ξενέρωτη θα με έλεγα στον τομέα. Εγώ αυτά που ήθελα να κάνω τα έκανα και συνεχίζω να τα κάνω. Και φυσικά μιλάω για τα ταξίδια. Σπούδασα, δούλεψα και Ταξίδεψα πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο από τους περισσότερους ανθρώπους, σε όλη τους την ζωή.
Τί όμως θέλω να τονίσω με αυτό το άρθρο;
Στην μέχρι τώρα πορεία που έχει πάρει η ζωή μου έχω καταλάβει κάποια πράγματα, κυρίως για το πως σκέφτονται και πράττουν οι άνθρωποι. Ένα από αυτά είναι το λεγόμενο “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Τί εννοώ με αυτό;
Ας πάρουμε το εξής παράδειγμα σαν σημείο αναφοράς. Βλέπεις μια γυναίκα στα 45 ανύπαντρη και χωρίς παιδιά. Αυτόματη εσωτερική αντίδραση; “Την καημένη”. Bλέπεις μια γυναίκα που είναι παντρεμένη πέντε έξι χρόνια αλλά χωρίς παιδιά. Αυτόματη αντίδραση ; “Την καημένη” Βλέπεις μια γυναίκα στα 25 παντρεμένη με παιδιά. Αυτόματη αντίδραση; “Την καημένη” με επιπρόσθετη εσωτερική σιγουρία πως “το διαζύγιο δεν θα αργήσει… Κρίμα στα παιδιά δηλαδή κιόλας”.
Μην σπεύσετε κάποιες να πείτε πως δεν ισχύει. Δεν μπορεί να είμαι η μόνη που τα ζει ή τα βλέπει. Αντίθετα είμαι σίγουρη πως είστε πολλές που αναγνωρίζεται κάποιο γνωστό σας περιστατικό στα λεγόμενά μου. Και θα το πάω και ένα βήμα παραπάνω. Πέρασαν τα χρόνια, πατήσαμε τα 30 και πλέον έχει αρχίσει η αναπαραγωγική ηλικία για όλες τις παλιές συμμαθήτριες και γνωστές στην ηλικία μου. Και κοίτα τώρα τί παρατηρώ.
Κοπέλες μορφωμένες, όμορφες, δυναμικές και χειραφετημένες να πρέπει να υπομένουν σχόλια του είδους “πότε θα βρεις κανένα καλό άντρα να κάνεις κανένα παιδί;” Δηλαδή αμαρτία πραγματικά να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Βλέπεις την άλλη να έχει 5 πτυχία, να διευθύνει μια εταιρία, να κρέμονται από πάνω της τόσοι εργαζόμενοι και το μόνο που βλέπουν όλοι οι άλλοι είναι πως δεν έχει άντρα.
Και πού καταλήγουμε; Στο να βολεύονται με “ό΄τι κάτσει”, είτε γιατί έχουν περάσει τα χρόνια και πού να ψάχνουν τώρα για άλλον, είτε γιατί δεν υπάρχει και κανείς άλλος, προκειμένου απλά να κάνουν κλικ στο κουτάκι οικογένεια. Γιατί όσο μιλάμε χάνονται πολύτιμα ωάρια και δεν μας παίρνει καθόλου για κάτι τέτοιο. Τί θα πει ο κόσμος; Και όλοι μπορείτε να φανταστείτε που θα καταλήξει αυτό. Αλλά αυτό το επεισόδιο θα το παρακολουθήσουμε σε λίγα χρόνια.
Και από την άλλη υπάρχουν και οι φίλες που παλεύουν με την υπογονιμότητα και βλέπω κάθε φορά την θλίψη και την αγωνία τους για μια θεραπεία που δεν πέτυχε ή για ακόμα ένα μήνα που ήρθε η περίοδός τους. Και λέω ρε γαμώτο, αυτό και αν είναι δύσκολο πράγμα… Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να το ζήσω.
Σας είπε όμως κανείς, πως αν κάποια παντρευτεί στα 30 δεν θα πάρει ποτέ διαζύγιο, ενώ αυτή που παντρεύτηκε στα 20 θα χωρίσει οπωσδήποτε;
Όταν γίνεσαι μαμά, πρέπει τον εαυτό σου να τον βάλεις όχι απλά δεύτερο, αλλά και τρίτο και τέταρτο πολλές φορές. Τώρα για παράδειγμα, γράφω αυτό το άρθρο και έχω τον μικρό να φωνάζει για να του ζωγραφίσω μια χελώνα και την μεγάλη να γκρινιάζει πως δεν θέλει να κάνει ορθογραφία. Εεεε προφανώς πολλές φορές θα ήθελα να είμαι σε μια παραλία στον Άγιο Δομίνικο και να λιάζομαι, πώς να το κάνουμε;
Αλλά ακόμα περισσότερες σκέφτομαι πόσο χαίρομαι που δεν ζορίστηκα καθόλου ούτε στο να βρω τον έρωτά μου, να τον ζήσω με ηρεμία, να τον χαρώ και το κυριότερο: να τον επιλέξω! Χωρίς να πρέπει να υπομείνω πτυχές του χαρακτήρα του γιατί δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο ή γιατί δεν βρίσκω κάτι καλύτερο.
Και χαίρομαι που τα ζόρια της μητρότητας τα περνάω μικρή, ακόμα και αν πολλές φορές έχω υποστεί σχόλια του τύπου “ούτε για αστείο να έκανα παιδιά τόσο μικρή”.
Ξέρεις κάτι; Παλιά με ενοχλούσαν τέτοια πράγματα. Θα μπορούσα να παρεξηγηθώ με πολύ κόσμο λέγοντάς του κάτι όπως “Δεν σε ρώτησα γλυκιά μου την γνώμη σου για το πότε και με ποιόν θα αξιοποιήσω τα ωάριά μου”. Με ενοχλούσε που έχασα παρέες γιατί όταν εκείνοι έβγαιναν εγώ δεν είχα που να αφήσω τα παιδιά για παράδειγμα. Πολλές φορές λέω “κάθε πράγμα στον καιρό του”.
To πότε όμως είναι ο κατάλληλος καιρός για τον καθένα να κάνει κάτι είναι τελείως σχετικό. Αν εγώ επέλεξα να κάνω παιδιά στα 20 και η άλλη στα 45, γιατί θα έπρεπε να είναι θέμα αντιπαράθεσης; Γιατί να μου δίνεις συμβουλές μητρότητας, χωρίς να έχεις καν παιδιά; Γιατί να πρέπει να υπομένω αδιάκριτες ερωτήσεις, παρωχημένες νουθεσίες και κενές ρητορικές, ενώ επί της ουσίας δεν έχεις ιδέα για τί πράγμα μιλάς; Γιατί να φέρνεις κάποιον σε δύσκολη θέση με μια ερώτηση όπως “γιατί δεν βάζετε μπρος για παιδάκι;”, ενώ η άλλη είναι στην τρίτη προσπάθεια για εξωσωματική ή “πότε θα κάνετε δεύτερο; Δεν πρέπει να μείνει μόνο του το ένα…”.
Σε ρώτησα ρε άνθρωπε; Σε ρώτησα; Έδειξα να θέλω να ακούσω την άποψή σου;
Εν ολίγοις και για να μην φλυαρώ άλλο.
Πάντα ήθελα να γράψω ένα άρθρο με το πώς έζησα εγώ τα πρώτα μου χρόνια σαν μαμά στα 20κάτι μου. Πολύ συχνότερα από τότε, βλέπω σήμερα μανούλες που απολύτως συνειδητοποιημένα κάνουν τα παιδιά τους πολύ νωρίς και πολύ τις χαίρομαι. Και βλέπω και άλλες πολύ μεγαλύτερες που κάνουν τα παιδιά τους μετά τα 35.
Ξέρεις ποιός είναι ο κοινός παρανομαστής; Και οι δύο ηλικιακές ομάδες είναι εξίσου πελαγωμένες. Λειτουργούν με λίστες και προγραμματισμούς ” 5 με 6 καράτε, 6 με 7 αγγλικά, εσύ θα τους πας, εγώ θα τους φέρω, στο ενδιάμεσο να πεταχτώ και ένα σούπερ μάρκετ μου τελείωσε το γάλα” και άλλα τέτοια καθημερινά.
Άρα πού καταλήγουμε;
Ό΄τι σου αρέσει και ό΄τι επιλέξεις εσύ για εσένα είναι το ιδανικό.
Γιατί την ζωή σου την ζεις εσύ. Δεν την ζει κανένας άλλος για εσένα ….
