M P Με αφορμή τη συζήτηση περί νομοθεσίας για απαγόρευση “καθυστερημένων αμβλώσεων”, η Αμαλία μας διηγείτε την εμπειρία της.
Επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα για την ιστορία μου. Στην 32η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, έμαθα ότι ο γιος μου πέθανε.
Προχώρησα σε πρόκληση τοκετού και γέννησα ένα όμορφο αγοράκι, μόνο που δεν ζούσε. Τα μόνα δάκρυα που γέμισαν την αίθουσα τοκετού ήταν τα δικά μας για το θάνατο του αγαπημένου μας παιδιού και των ονείρων μας. Τον θέλαμε τόσο πολύ καθώς παλεύαμε με τη στειρότητα για πολλά χρόνια. Η απώλεια του παιδιού μας είναι μεγάλη και θα την κουβαλάω μέσα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Από τότε που τον έχασα, έχω γνωρίσει πολλές άλλες μητέρες που έχουν χάσει παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις ιστορίες τους.
Μια μητέρα μαθαίνει ότι το παιδί της έχει πολλές ανωμαλίες που κάνουν το μωρό της «μη βιώσιμο». Το παιδί της δεν θα επιβιώσει μετά τη γέννησή του. Η μητέρα, αντιμέτωπη με τον αναπόφευκτο θάνατο του αγέννητου μωρού της, επιλέγει να γεννήσει το παιδί της, πρόωρα. Γεννάει το παιδί της και παίρνει λίγο χρόνο με το μωρό της ζωντανό πριν συμβεί το αναπόφευκτο.
Η επιλογή της θεωρείται «εκπρόθεσμη άμβλωση».
Επιτρέψτε μου να σας πω μια άλλη ιστορία. Μια μητέρα πηγαίνει για Β’ επιπέδου στις 21 εβδομάδες και μαθαίνει ότι το παιδί της έχει ανεγκεφαλία, που σημαίνει ότι λείπουν μέρη του εγκεφάλου τους.
Δεν υπάρχει απολύτως ΚΑΝΕΝΑΣ τρόπος να επιβιώσει το παιδί έξω από το σώμα της. Το σώμα της ήταν το μόνο πράγμα που κρατούσε το μωρό της ζωντανό. Η μητέρα επιλέγει να τερματίσει την εγκυμοσύνη. Ήταν ήδη αρκετός ο συναισθηματικός πόνος γνωρίζοντας ότι το παιδί της δεν θα μπορέσει ποτέ να επιβιώσει στον έξω κόσμο.
Αυτό θεωρείται «καθυστερημένη άμβλωση».
Οι δύο ιστορίες που μοιράστηκα παραπάνω θα θεωρούνταν «τερματισμός για ιατρικούς λόγους». Αν θέλετε να είστε απολύτως κυνικοί, είναι άμβλωση. Οι αμβλώσεις μετά από τις 21 εβδομάδες αποτελούν το 1% όλων των αμβλώσεων. Αυτές οι δύο γυναίκες, και πολλές άλλες, αποτελούν αυτόν το ποσοστό.
Δεν είναι γυναίκες που αποφάσισαν ότι ενώ ήταν έγκυες στις 30 εβδομάδες, δεν ήθελαν πλέον ένα παιδί. Αυτές είναι γυναίκες που έχουν την απόλυτη κακοτυχία και αναγκάζονται να πάρουν μια άσχημη απόφαση.
Αυτές είναι γυναίκες που επιλέγουν να περάσουν λίγο χρόνο με το παιδί τους ζωντανό για να προσπαθήσουν να χτίσουν μια ανάμνηση σε δευτερόλεπτα ή λεπτά.
Αυτές είναι γυναίκες που ντροπιάζονται και είναι δαχτυλοδεικτούμενες για τη δυσκολότερη απόφαση που έπρεπε να πάρουν ποτέ.
Εγώ, προσωπικά, γνωρίζω τον πόνο του να χάσεις ένα παιδί, αφού κράτησα τον νεκρό γιό μου στην αγκαλιά μου. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ωστόσο, μπορώ να σας υποσχεθώ, ότι αν ήξερα ότι ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος και αν είχα την επιλογή, θα επέλεγα να κάνω αυτό που αποκαλείται «καθυστερημένη άμβλωση».
Σταματήστε να πολιτικοποιήτε τον πόνο τους! Σας παρακαλώ να έχετε κάποια ενσυναίσθηση και να σκεφτείτε αυτές τις γυναίκες, όπως και εμένα, όταν επιλέγετε να διαιωνίσετε την ψεύτικη αφήγηση μιας «καθυστερημένης άμβλωσης». Αυτές οι γυναίκες δεν είναι τέρατα. Είναι μητέρες που παίρνουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις για το παιδί τους.
