M P Οι ταβέρνες τώρα το καλοκαίρι έχουν την τιμητική τους. Και η φράση: “Μα τίποτα δεν τρώει το παιδί; Ούτε τοματούλα;” Άρχισε και πάλι να ακούγεται σε πλατείες και πεζόδρομους.
Όμως αλήθεια, πόσο χρειάζεται να παρεμβαίνουμε στο φαγητό των παιδιών μας;
Πόσες ατασθαλίες και γλυκάκια να επιτρέπουμε;
Γίνεται ένα παιδί να μεγαλώσει μόνο με μακαρόνια με κιμά;
Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις διαφέρουν ανάλογα με την οικογένεια και το κάθε παιδί ξεχωριστά.
Αυτό που για εμάς έχει σημασία και θέλουμε να τονίσουμε είναι να μην συνδεθεί το φαγητό με την πίεση και τον αρνητισμό. Να μην αποτελεί το φαγητό μια εμπειρία καταπίεσης.
Είτε για να φάει περισσότερο, είτε για να φάει λιγότερο, είτε για να φάει κάτι που δεν θέλει.
Όσο περισσότερο εστιάζουμε στο φαγητό, τόσο περισσότερες ευκαιρίες εργαλειοποίησης του, δίνουμε στο παιδί. Εκείνο ασυνείδητα παρατηρεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για το φαγητό και το χρησιμοποιεί για να χειριστεί την προσοχή μας.
Ας μην έχουμε λοιπόν αγωνία ότι δεν θα φάει, θα υποσιτιστεί και δε θα μεγαλώσει. Τίποτα από αυτά δε θα συμβεί στο δυτικό κόσμο.
Αυτό που είναι πιθανό να συμβεί και γι’ αυτό και δεν πρέπει να δημιουργήσουμε σχέσεις καταπίεσης με το φαγητό, είναι η παιδική παχυσαρκία, της οποίας τις βλαβερές επιπτώσεις γνωρίζουμε.
Συνεπώς, τώρα το καλοκαίρι που θα είμαστε στην ταβέρνα με τους φίλους ή το σόι, απαντάμε σε εκείνον που λέει στο παιδί:
“Μα τίποτα δεν τρως βρε παιδί μου, δοκίμασε λίγο ψαράκι, λίγη σαλατούλα”
“Ασ’ το το παιδί, θα φάει ό, τι θέλει και όσο θέλει.”
(σε αυτό το σημείο έχει σημασία να τονίσουμε πως οι γονείς οφείλουμε να επιλέγουμε το τί και το πότε στη διατροφή και τα παιδιά το αν και το πόσο)
Καλή σας όρεξη!
Το διαβάσαμε στη σελίδα: “Μικρό Βουνό”
