M P Όλες οι μαμάδες λατρεύουν τα παιδιά τους. Δεν σημαίνει οτι λατρεύουν το ίδιο και τον Τόμας το Τρενάκι και το Μικρό μου Πόνυ. Προτιμούν να ασχοληθουν με τη λίστα υποχρεώσεων ή να καθαρίσουν το μπάνιο. (Ναι, ακόμη και ο καθαρισμός είναι πιο ελκυστικός για μερικές μαμάδες απ’ ότι είναι ο Τόμας!).
Αν ταλαντεύεστε ανάμεσα στο να σκέφτεστε ότι δεν πειράζει και να μην παίζετε, (οι μαμάδες είναι απασχολημένες και τα παιδιά μπορούν να είναι δημιουργικά και να παίζουν μόνα τους) και το ότι πρέπει πραγματικά να δουλέψετε σε αυτό (η παιδική ηλικία είναι φευγαλέα και τα παιδιά σας χρειάζονται πραγματικά την πρακτική σας επιρροή σωστά). Σας έχουμε μερικές λύσεις.
Βρείτε παιχνίδια που απολαμβάνετε τόσο εσείς, όσο και τα παιδιά σας. Μια φίλη μου είπε ότι δεν της αρέσει να παίζει Polly Pocket, αλλά αγαπά τα τραμπολίνα – οπότε βγαίνει στον κήπο και χοροπηδάει με τα παιδιά της όταν ο καιρός είναι καλός. Αφού άκουσα αυτή τη συμβουλή, άρχισα να κάνω κούνια με τα παιδιά μου όταν τα πάω στο πάρκο. Αυτό είναι κάτι που μου άρεσε πολύ να κάνω ως παιδί, αλλά είχα να κάνω χρόνια, και είναι εξίσου διασκεδαστικό όσο ήταν παλιά. Μου αρέσει επίσης να διαβάζω βιβλία με τα παιδιά μου, και το κάνουμε πολλές φορές την ημέρα. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί, αλλά αυτό μετράει ως παιχνίδι!
Να είστε παιχνιδιάρικοι στις καθημερινές σας αλληλεπιδράσεις. Οποιαδήποτε δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένων των μικροδουλειών, μπορεί να γίνει παιχνίδι. Μία φίλη είπε ότι εκείνη και τα μικρά της είχαν πάρτι πλυντηρίου. Ο γιος της πίστευε ότι ήταν απλώς ξεκαρδιστικό να βάζουν εσώρουχα στα κεφάλια τους να γελάνε και να χορεύουν. Τους δίδαξε πώς να διπλώνουν πετσέτες και να ταιριάζουν με τις κάλτσες, και έγινε μια δεσμευτική δραστηριότητα για όλη την οικογένεια. Από τότε που έχω αυτήν τη συνομιλία, βάζω τη μουσική πιο συχνά ενώ καθαρίζω την κουζίνα και προκαλώ τα παιδιά μου να χορέψουν. Μου αρέσει να τους βλέπω να στροβιλίζονται (συχνά πέφτουν – δεν είμαστε χαριτωμένοι άνθρωποι). Απολαμβάνω τη μητρότητα περισσότερο όταν η νοοτροπία μου είναι παιχνιδιάρικη, ακόμα και στη μέση των καθημερινών μας υποχρεώσεων.
Προγραμματίστε το παιχνίδι. Μια φίλη μου που έχει τρία αγόρια μου είπε ότι συνειδητοποίησε πως, αυτό που είναι σημαντικό για αυτούς πρέπει να γίνει σημαντικό γι ‘αυτήν. Έτσι, παρόλο που δεν της αρέσει ιδιαίτερα να παίζει με τον Lego, έχει δημιουργήσει μία ρουτίνα όπου κάθε μέρα όταν θα σταματήσει αυτό που κάνει θα αναγκάσει τον εαυτό της να καθίσει δίπλα τους και να χτίσει για δεκαπέντε λεπτά. Από τότε το έκανα με τον τετράχρονο μου. Μόλις η αδερφή του είναι κάτω για τον ύπνο της, ξέρει ότι αυτός είναι ο «Ειδικός Χρόνος μας» και θα παίξω ό, τι θέλει για δεκαπέντε λεπτά. Επειδή είναι στο πρόγραμμα, συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Σίγουρα, είναι μόνο δεκαπέντε λεπτά – αλλά κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα!
Διαμορφώστε το παιχνίδι για να διδάξετε μαθήματα ζωής. Μία μαμά μου είπε ότι όταν αυτή και η κόρη της παίζουν κούκλες, αντί να κάθονται εκεί σε μια βαρετή σιωπή καθώς οι κούκλες πίνουν τσάι, κάνει μαθήματα ζωής. Μπορεί να δημιουργήσει ένα σενάριο όπου δύο από τις κούκλες έχουν διαφωνία και ρωτά την κόρη της τι μπορούν να κάνουν για να το λύσουν. Αυτό το παιχνίδι ρόλων καθιστά τον χρόνο παιχνιδιού πιο ενθαρρυντικό για τη μαμά και πολύ πιο εκπαιδευτικό για την κόρη, καθώς διδάσκουν και μιλούν. Σχεδόν οποιοσδήποτε τύπος παιχνιδιού μπορεί να προσαρμοστεί για να διδάξει ένα μάθημα ζωής.
Θυμηθείτε ότι είναι απλώς ένα στάδιο της ζωής. Οι φίλοι μου που έχουν μεγαλύτερα παιδιά με διαβεβαίωσαν ότι βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σε μια απαιτητική φάση μητρότητας. Αλλά δεν θα είναι έτσι για πάντα. Σύντομα τα παιδιά μου θα παίζουν μόνο το ένα με το άλλο, θα πάνε στο σχολείο και θα έχουν φίλους για να τα διασκεδάσουν, και ίσως να μου λείπουν ακόμη και τα αιτήματά τους να παίξουν. Έχοντας αυτό κατά νου, είναι πιο εύκολο να πείτε “ναι” τώρα.
Πάνω απ ‘όλα, βεβαιωθείτε ότι τα παιδιά σας γνωρίζουν ότι τα απολαμβάνετε. Μια γιαγιά που έχει μεγαλώσει οκτώ από τα δικά της παιδιά και έχει 28 εγγόνια τώρα. Φαινόταν λίγο μπερδεμένη όταν είπα οτι δεν μου αρέσει να παίζω, καθώς οι μητέρες στη γενιά της δεν ένιωθαν πίεση να παίξουν όπως εμείς στη γενιά μας. Είπε: «Δεν είχα χρόνο να παίξω πολύ συχνά και ποτέ δεν σκέφτηκα τίποτα γι ‘αυτό!» Συνέχισε να λέει ότι τα παιδιά της σίγουρα ήξεραν ότι τα αγαπούσε, και μόνο με τον τρόπο που τους μιλούσε, τους αγκάλιαζε και τους άκουγε όταν ήθελαν να μιλήσουν.
