M P Μία μέρα, το σχολείο της Κάτιας έκλεισε. Η Κάτια ξαφνιάστηκε! Για ποιό λόγο έκλεισε; Αφού δεν είχε γίνει τίποτα κακό. Όλοι της οι φίλοι περνούσαν όμορφα και παίζανε. Είχαν αρχίσει να μαθαίνουν και για τους κομήτες, που στην Κάτια άρεσαν πολύ.
Η Κάτια είδε οτι και άλλα πράγματα άρχισαν να κλείνουν, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπαλέτο και άλλες δραστηριότητες…Η μαμά και ο μπαμπάς της είπαν οτι δεν θα πήγαινε κολυμβητήριο για λίγο καιρό.
Ούτε σχολείο ούτε δραστηριότητες; Τι θα έκανε όλη μέρα σπίτι;
Οι γονείς της άρχισαν να μην πηγαίνουν στη δουλειά και να κάθονται στους υπολογιστές τους στο σπίτι. Η Κάτια ήταν μόνη της και βαριόταν πολύ. Της δίνανε ασκήσεις μαθηματικών να κάνει για εξάσκηση, αλλά εκείνη δεν ήθελε να κάνει μαθηματικά!
Έκλεισε τα βιβλία και κοίταξε έξω απο το παράθυρο, το δρόμο που συνήθως ήταν γεμάτο απο παιδιά να κάνουν ποδήλατο. Αν ήταν κανένας φίλος της έξω, θα ρωτούσε αν μπορούσε να πάει να παίξει. Αλλά δεν ήταν κανείς. Ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος παρόλο που είχε ήλιο έξω.
Ήταν πολύ στεναχωρημένη και ζωγράφισε σε ένα χαρτί τον εαυτό της και το πως ένιωθε. Ο μπαμπάς της είδε τη ζωγραφιά και πήγε να της μιλήσει.
“Τι έχεις αγάπη μου;” τη ρώτησε ο μπαμπάς.
“Άκουσα οτι ο κόσμος είναι άρρωστος…” είπε η μικρή. “Γι’ αυτό είμαστε όλοι σπίτι μπαμπά;” ρώτησε. “Θα αρρωστήσουμε και εμείς;”
“Αυτό είναι αλήθεια” της είπε ο μπαμπάς της και την αγκάλιασε. “Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αυτή τη στιγμή στον κόσμο που είναι πολύ άρρωστοι. Αλλά εμείς δεν είμαστε. Απλά πρέπει να καθίσουμε όλοι σπίτι να μην εξαπλωθεί αυτός ο ιός που κάνει τον κόσμο άρρωστο.” της εξήγησε.
“Να εξαπλωθεί;” ρώτησε η Κάτια “Πώς εξαπλώνει το σχολείο τον ιό;”
“Με το να πηγαίνεις σχολείο, δεν εξαπλώνεται ο ιός. Απλώς είναι ένα μέρος που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι μαζί, και εάν κάποιος είναι άρρωστος, είναι πιο εύκολο να κολλήσουν και οι υπόλοιποι γιατί τα μικρόβια πηδάνε απο τον έναν στον άλλον.” είπε ο μπαμπάς.
Η Κάτια προσπάθησε να καταλάβει πως είναι αυτά τα μικρόβια τα κακά που πηδάνε απο τον έναν στον άλλον και κάνουν άρρωστους τους ανθρώπους.
“Υπάρχουν μικρόβια πάνω μου τώρα;” ρώτησε.
“Εκατομμύρια μικρόβια υπάρχουν πάνω σου τώρα” είπε ο μπαμπάς. “Αλλά δεν είναι όλα τόσο κακά. Μερικά δεν μας αρρωσταίνουν καθόλου, άλλα μας αρρωσταίνουν πολύ, όπως αυτό το μικρόβιο που υπάρχει στον κόσμο τώρα”.
“Και πώς γίνεται αυτό μπαμπά; Πως μπορεί κάποιος που έχει τον ιό να κολλήσει κάποιον άλλον απο τα μικρόβια;”
“Με πολλούς τρόπους”. είπε εκείνος. “Μπορεί με ένα φτέρνισμα, ή αν ακουμπήσουμε κάποιον που έχει τον ιό και μετά ακουμπήσουμε το πρόσωπό μας ή εάν μιλάμε με κάποιον πολύ κοντά και μπορεί να πεταχτούν ορισμένα σάλια καταλάθος”.
“Μα αν φύγει απο εμένα και πάει σε άλλον δεν σημαίνει οτι εγώ δεν τον έχω πια τον ιό ή τα μικρόβια;”
“Δεν λειτουργεί έτσι αγάπη μου” εξήγησε ο μπαμπάς. “Γι’ αυτό πρέπει να πλένουμε συχνά τα χέρια μας και να είναι όσο πιο καθαρά γίνεται”.
“Καλό είναι όταν τα πλένουμε, να τραγουδάμε ένα τραγουδάκι που μας αρέσει και να το κάνουμε παιχνίδι!” της είπε.
Η Κάτια και ο μπαμπάς πλύνανε τα χέρια τους καλά για να τα καθαρίσουν απο τυχόν μικρόβια που μπορεί να υπάρχουν μέσα στο σπίτι.
“Μπράβο!” είπε ο μπαμπάς. “Πρέπει να τα πλένουμε συχνά, αλλα κυρίως όταν είμαστε έξω και γυρνάμε σπίτι. Θα είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε”.
“Τι άλλο πρέπει να κάνουμε μπαμπά;”
“Να βάζουμε πάντα τον αγκώνα μας μπροστά όταν βήχουμε ή φτερνιζόμαστε, να κρατάμε αποστάσεις και έτσι τα μικρόβια δεν πάνε εύκολα σε άλλους ανθρώπους και δεν πολλαπλασιάζονται”.
“Και εάν τα κάνουμε όλα αυτά αλλα βρουν τον τρόπο τα μικρόβια και ο ιός να μπεί σπίτι μας;” ανησύχησε η Κάτια.
“Αν κάνουμε αυτά που πρέπει δεν είναι τόσο εύκολο να μπούν σπίτι μας” είπε ο μπαμπάς. “Επίσης, ο οργανισμός σου είναι δυνατός γιατί είσαι μικρή. Περισσότερο αρρωσταίνουν οι μεγάλοι άνθρωποι με αδύναμο οργανισμό που δεν μπορεί να νικήσει τον ιό. Αυτούς πρέπει να προστατεύσουμε.”
“Και για αυτούς τους ανθρώπους, αγωνίζονται και οι γιατροί όλου του κόσμου και τους προσέχουν” είπε ο μπαμπάς.
Η Κάτια χάρηκε που έκανε αυτή τη συζήτηση με τον μπαμπά της και κατάλαβε γιατί δεν μπορούσε να πάει σχολείο για λίγο καιρό. Θα έκανε τα μαθήματά της στον υπολογιστή με τη δασκάλα της, όπως και η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν τη δουλειά τους.
Και έτσι, εάν είχε κάποια απορία, θα τη βοηθούσαν οι γονείς της στα μαθηματικά και στη γλώσσα για λίγο καιρό.
Και αν και οι συμμαθητές της προσέχουνε όπως προσέχει εκείνη για τα μικρόβια και τον ιό, θα ανοίξουν τα σχολεία και οι δραστηριότητες και θα είναι όλα πάλι όπως πρίν.
Απο τη συγγραφέα Jade Maitre
Πηγή: Storryberries.com
