M P Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς το ποσοστό των γονέων ή των κηδεμόνων (όπως οι παππούδες) που πραγματικά χτύπησαν ένα παιδί, επειδή είναι πολλοί που δεν το παραδέχονται.
Αλλά ουσιαστικά, τα άτομα που θα χτυπήσουν ένα παιδί, τουλάχιστον περιστασιακά, είναι συνήθως:
Κηδεμόνες από παλαιότερες γενιές, οι οποίοι έτρωγαν ξύλο ως παιδιά και πιστεύουν ότι δεν είχε κανένα αντίκτυπο πάνω τους. Οι παππούδες και ακόμη και οι μεγαλύτεροι γονείς, των οποίων οι γονείς τους τους χτυπούσαν όταν ήταν μικροί, θυμούνται την εμπειρία και, ως εκ τούτου, έμαθαν αποτελεσματικά να μην επαναλαμβάνουν την πράξη, που τους έκανε να φάνε ξύλο. Έτσι, το θεωρούν κατάλληλο τρόπο να “συνετίσουν” ένα παιδί.
Γονείς συχνά πολύτεκνοι (χωρίς αυτό να είναι κανόνας) μικρών παιδιών, (αλλά συνήθως αναφέρονται σε αυτό ως περιστασιακό «χτύπημα» ή «χαστούκι» αντί για χτύπημα). Αυτοί οι γονείς δηλώνουν ότι διορθώνουν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο, μόνο όταν πρόκειται για πιθανό κίνδυνο για ένα παιδί (για τον εαυτό τους ή για άλλους). Ένα παράδειγμα αυτού είναι ένας γονέας που χτυπάει το χέρι ενός παιδιού που πρόκειται να αγγίξει μια καυτή σόμπα.
Η γονική οργή, που προκαλείται από ένα εκτός ελέγχου παιδί, μπορεί να οδηγήσει σε φρικτά και τραγικά αποτελέσματα.
Για πολλούς γονείς, η ιδέα να χτυπούν το παιδί τους είναι αποτρόπαια. Και όμως, το ένα τέταρτο των γονέων το κάνει – παρά το σωρό των αποδείξεων ότι είναι λανθασμένη προσέγγιση.
Χιλιάδες έρευνες λένε ότι η χειροδικία απλά δεν λειτουργεί ως πειθαρχική τακτική και θέτει πραγματικά τα παιδιά σε μεγαλύτερο κίνδυνο επιθετικής συμπεριφοράς, κατάθλιψης και άγχους.
Επίσης, η χειροδικία στο παιδί μπορεί επίσης να κάνει τους γονείς να αισθάνονται απαίσια και να επηρεάσουν τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.
Όσο περισσότερο χτυπάτε, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνουν και εκείνοι επιθετικοί, Τα παιδιά που χτυπήθηκαν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εκφοβισμού άλλων και χρησιμοποιούν την επιθετικότητα ως τρόπο επίλυσης προβλημάτων και συγκρούσεων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα παιδιά, που τα χτυπούν οι κηδεμόνες τους γίνονται επιθετικά ή ότι τα παιδιά που δεν χτυπήθηκαν ποτέ δεν είναι επιθετικά. Αλλά με το χτύπημα, αυξάνουμε μόνο τον κίνδυνο αρνητικών αποτελεσμάτων και δεν ξέρουμε ποιός θα δεχτεί αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα έως ότου γίνει η ζημιά. Είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι σαν να κάνουμε βόλτες με το αμάξι, χωρίς να φοράμε ζώνες ασφαλείας.
Η χειροδικία είναι μια απαράδεκτη μορφή πειθαρχίας, ξεπερασμένη και δεν θα έπρεπε στην εποχή μας να χρησιμοποιείται απο κανέναν. Δεν υπάρχει δικαιολογία να χτυπήσεις ένα παιδί, το οποίο μπροστά σε έναν ενήλικα (ειδικά αν είναι κηδεμόνας του) είναι αδύναμο και δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Για να απαντήσουμε λοιπόν στην ερώτηση του αν είναι ποτέ αποδεκτή η χειροδικία ως μορφή πειθαρχίας στα παιδιά, η απάντηση είναι μια: ΟΧΙ.
