M P Θα είμαι ειλικρινής: Ποτέ δεν έχω θεωρήσει τον εαυτό μου εξαιρετικά αυστηρό γονέα, αλλά, μέχρι πρόσφατα, στο σπίτι μας υπήρχαν ορισμένοι κανόνες που τηρούσαμε εβλαβικά με το επτάχρονο παιδί μας. Ο χρόνος της οθόνης ήταν περιορισμένος. ο ύπνος ήταν συγκεκριμένη ώρα τα σνακ τρώγονταν μόνο στο τραπέζι ή στον πάγκο. οι χρόνοι γευμάτων ήταν συνεπείς και επιβεβλημένοι. Το μπάνιο ήταν συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα. Έκανες την εργασία για το σχολείο; όχι; σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να παίξει με το τηλέφωνό μου.
Η πανδημία έχει αναιρέσει όλα αυτά και πολλά άλλα.
Όταν ξεκίνησαν * όλα αυτά *, προσπάθησα, όπως πολλοί από εμάς, να κρατήσω τα πράγματα υπό έλεγχο, νομίζοντας ότι έπρεπε να διατηρήσω κάποια αίσθηση κανονικότητας για μερικές εβδομάδες. Τηρήσαμε την τυπική οικιακή μας δομή ως μέρος της προσπάθειάς μου να διατηρήσω τα πράγματα όπως ήταν.
Πολύ σύντομα έγινε σαφές ότι τίποτα δεν ήταν όπως ήταν κάποτε. Και συνειδητοποίησα ότι το να διατηρούμε αυστηρούς τους κανόνες πριν από την πανδημία άρχισε να λειτουργεί εναντίον μας. Οι κανόνες της οικογένειάς μας ήταν καλοπροαίρετοι. Επρόκειτο να διατηρήσουν κάποια αίσθηση τάξης, την οποία μου άρεσε και εξακολουθώ να πιστεύω.
Αλλά, τα ΟΧΙ άρχισαν να συσσωρεύονται.
Όχι, δεν μπορείς να πας στο σχολείο. Δεν μπορείς να δείς τους φίλους / δασκάλους / ξαδέρφια / παππούδες σου. Δεν μπορείς να πάτε στο μάθημα χορού / κολύμβησης / ποδοσφαίρου. Δεν μπορείς να περιπλανηθείς άσκοπα. Δεν μπορείς να πάς στην παιδική χαρά. Δεν μπορείς να επισκεφτείς… κανέναν. ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ.
Και ακόμη χειρότερο από αυτό; Δεν μπορούσαμε – και ακόμα δεν μπορούμε – να πούμε οριστικά στα παιδιά μας πότε θα αλλάξει κάτι από αυτά.
Γι ‘αυτό έχω αλλάξει στάση: λέγοντας ναι όποτε μπορώ.
Ναι, μπορείς να φας κρέπες για πρωινό την Τρίτη στις 8:35 π.μ. παρόλο που η δουλειά μου καλεί και είμαι σε τηλεργασία. Ναι, μπορείς να παρακολουθήσεις ένα ακόμη επεισόδιο στο YouTube. Ναι, μπορείς να διακόψεις την πολύτιμη ώρα της μαμάς στο τέλος της ημέρας, μπορούμε να φτιάξουμε σαντιγί για τη ζεστή σοκολάτα και να την πιείς ακόμα κι αν χαλάσει το βαδινό μας.
Ναι, μπορούμε να κάνουμε πάρτι ντίσκο στο δωμάτιό σου, ακόμη κι αν είναι ώρα για ύπνο. Ναι, μπορείς να παίξεις οποιαδήποτε εφαρμογή στο iPad και μπορείς να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνό μου.
Πολλοί γονείς λένε ότι έχουν σωθεί από το Πρόγραμμα κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών καραντίνας. Εγώ απ’την άλλη; Έχω στρέψει προς την άλλη κατεύθυνση.
Έτσι κάθε απόγευμα, μόλις τελειώσει το μάθημα, μπαίνουμε σε ελεύθερη ώρα. Τι θέλεις να κάνουμε; Λέω στην κόρη μου και την άφησα να επιλέξει. Έχει κολλήσει στο WebEx όλο το πρωί, είναι μόνη στο δωμάτιό της, ενώ ο πατέρας της και εγώ προσπαθούμε με μανιώδες να κάνουμε τη δουλειά μας. Κάνει ακριβώς αυτό που λέει η δασκάλα. Έχει τον έλεγχο τόσο λίγων στη ζωή της που προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο για να υποστηρίξω ό, τι προτείνει και να πω, ναι! Ναί.
Και, αναπάντεχα, μερικές από τις πιο χαρούμενες στιγμές μας φέτος προέρχονται από αυτά τα ναι.
Ένα Σάββατο πρωί, και οι δύο ξυπνήσαμε στις 5:30 π.μ. Αντί να να ξανακοιμηθούμε, στριμωχτήκαμε στο κρεβάτι της με το φορητό υπολογιστή και παρακολουθήσαμε πολλά επισόδεια Sugar Rush στο Netflix.
Μια άλλη μέρα έκανε ένα χάος στην κουζίνα επινοώντας τη δική της ζύμη ενώ εγώ έκανα μια πραγματική (η δική της δεν σηκώθηκε). Μια άλλη μέρα, πήγαμε μια πεζοπορία ως οικογένεια και αργότερα, πήρε το τηλέφωνό μου και χρησιμοποίησε το iMovie για να κάνει μια ταινία μικρού μήκους.
Λειτουργεί πάντα; Όχι. Κάποιες μέρες πρέπει να πω: όχι, δεν μπορείς να μείνεις στον υπολογιστή όλο το απόγευμα, δεν μπορείς να παίξεις πιάνου στις 6:30 πμ, δεν μπορείς να πηδάς στα έπιπλα.
Κάποιες μέρες δεν έχω το σθένος. Θα προτιμούσα να ξαπλώσω κάτω από τα καλύμματα και να κλαίω, ή να κάτσω μπροστά από την τηλεόραση. Μερικές μέρες δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζούμε έτσι, απομονωμένοι, για σχεδόν ένα χρόνο και νιώθω στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Εκείνες τις μέρες δεν μπορώ να την ακολουθώ. Και τότε υπάρχουν μέρες που νιώθω τόσο ανήσυχη για το τι ψυχολογικά πρβλήματα θα έχει όλη αυτή την περίοδο σε κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι.
Αλλά είμαι πρόθυμη – απελπισμένα – να της δώσω ό, τι είναι πραγματικά δυνατό, ακόμα κι αν είναι πολύ μικρό.
Και αυτό που συνέβη είναι ότι βλέπουμε ότι υπάρχει ακόμα ζωή που πρέπει να ζήσουμε σε αυτές τις μικρές στιγμές. Προσπαθούμε, κάθε μέρα, να τα βρούμε.
Πηγή: WUM
