M P (Απο τη μαμά ενός αγοριού Shannon Kelley)
Μόλις είχα μπεί στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου, όταν χτύπησε τελικά το τηλέφωνο. Περίμενα τα αποτελέσματα των γενετικών μου τεστ και η κλήση σήμαινε ότι τα αποτελέσματα είχαν βγει.
Χάρη στην ηλικία μου έπεσα σε αυτήν την κατηγορία μέλλουσας μητέρας που ταξινομήθηκε τόσο κολακευτικά ως «γηριατρική», οπότε ο γενετικός έλεγχος ήταν στάνταρ πρωτόκολλο.
Αλλά είχα και ένα μπόνους: με το αίμα που θα έπαιρναν για αυτές τις εξετάσεις, θα μπορούσαν επίσης να καθορίσουν το φύλο του μωρού. Ο άντρας μου ήθελε να είναι έκπληξη. Εντούτοις, ένιωθα ότι όλη η εγκυμοσύνη ήταν μια έκπληξη έτσι και αλλιώς (προσπαθούσαμε χρόνια χωρίς επιτυχία). Συμφωνήσαμε ότι είχα δίκιο. (Λατρεύω όταν συμβαίνει αυτό.)
Τα νέα ήταν καλά: Όλα ήταν φυσιολογικά. Ήμουν έτοιμη να κλείσω το τηλέφωνο όταν θυμήθηκα. «Ω περιμένετε», είπα. «Μπορείτε να πείτε το φύλο;»
«Ω, χμμμ», είπε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Την άκουγα να ψαχουλεύει τα χαρτιά «Ναι, εδώ είναι. Αγόρι.”
Αγόρι;! Μπορεί εκείνη τη στιγμή να μου έλεγε οτι θα γεννούσα μονόκερο.
Στην πραγματικότητα, αυτά τα νέα ήταν τόσο απροσδόκητα, ώστε τηλεφώνησα αργότερα για να κάνω κάποιον άλλον να ελέγξει ξανά το αποτέλεσμα.
Τι θα έκανα με ένα αγόρι;
Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι ήμουν έγκυος, απλά υπέθεσα ότι το μικρό γυρινάκι στην κοιλιά μου ήταν κορίτσι. Ήμουν κορίτσι, η αδερφή μου είναι κορίτσι. Γράφω για τον φεμινισμό και η Ανθρωπολογία είναι λατρεία μου.
Το να είμαι κορίτσι ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα καλά. Ότι δεν λειτουργεί έτσι η γενετική με κάποιο τρόπο μου διέφυγε.
Και είχα σχέδια για το κορίτσι μου και τον εαυτό μου! Θα της μετέδιδα τα φεμινιστικά μου ιδανικά και τα διδάγματα της εμπειρίας μου. Θα κάναμε μαζί πεντικιούρ και θα πολεμούσαμε μαζί την πατριαρχία.
Αλλά κυρίως, τα χαριτωμένα ρούχα του μωρού! Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη της οποίας η φαντασία έτρεξε λίγο όταν συνειδητοποίησε ότι θα γίνει μαμά. Και, ενώ δεν είναι κάτι για το οποίο μιλάνε πολύ οι άνθρωποι, ξέρω επίσης ότι δεν είμαι η μόνη που η πρώτη απάντησή της στην αποκάλυψη του φύλου απο το γιατρό ήταν πιο κοντά στο μπέρδεμα παρά στον ενθουσιασμό.
Ο σύζυγος μίας φίλης έκλαψε όταν ανακάλυψε ότι περίμεναν κορίτσι – όχι επειδή ήταν απογοητευμένος, αλλά επειδή ήταν κάτι που ο εγκέφαλός του δεν μπορούσε καν να φανταστεί.
Με την πάροδο του χρόνου, γινόμουν πιο άνετη με το γεγονός ότι “μαγειρεύω” ένα μικρό αγόρι. Υπήρχαν όμως επιφυλάξεις. Ήταν κάτι που δεν γνώριζα και έπρεπε να το μάθω αλλά δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη για αυτό!
Και μετά τον γνώρισα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον κράτησα, ήμουν ανεπανόρθωτα ερωτευμένη. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν θα έκανα για να τον κρατήσω ασφαλή, τίποτα που δεν θα έκανα γι ‘αυτόν.
Και δεν θα άλλαζα τίποτα πάνω του. Είναι ενθουσιώδης, φιλικός, τρυφερός και πανέξυπνος. Του αρέσει η μουσική, ο Elmo (Τι είναι αυτό με το Elmo;). Κουβαλάει μια κουβέρτα μαζί του συνέχεια και του αρέσει να με βοηθά να μαγειρεύω. Και, ναι, του αρέσουν οι μπάλες.
Ενώ είναι χρωμοσωμικά προφανές, το ότι είναι πράγματι αγόρι, φαίνεται τυχαίο. Επειδή είναι πολύ περισσότερο από αυτό: είναι άνθρωπος. Αυτό δεν πρέπει να είναι μια αποκάλυψη, αλλά στον πολιτισμό μας, το φύλο είναι σημαντικό.
Η έμφαση σε αυτό ως δυαδικό πράγμα – Είναι αγόρι, βγάλε τα φορτηγά ή είναι κορίτσι, βγάλε το γκλίτερ – μας ενθαρρύνει να κοιτάξουμε τα παιδιά μας ως στερεότυπα, χωρίς περιθώρια για αποχρώσεις ή απόκλιση ή βάθος. Το φύλο αποκαλύπτει ότι τα κέικ έρχονται μόνο σε δύο χρώματα.
Συνειδητοποιώ ότι μέρος του πρώιμου τρόμου μου, είχε να κάνει με τις δικές μου εξαιρετικά στενές ιδέες για την αρρενωπότητα. Χαίρομαι που είχα αυτό το αγόρι για να με βοηθήσει να τα ελέγξω.
Και κάτι άλλο ενδιαφέρον, δεν είμαι διαφορετική μαμά τώρα από ό, τι όταν φανταζόμουν οτι θα έχω ένα κορίτσι: το πιο σημαντικό είναι, ότι θα κάνω ό, τι μπορώ για να δώσω στο παιδί μου το χώρο να είναι ένα πλήρης άνθρωπος.
