M P Ζούσαμε ευτυχισμένοι με τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Είμασταν μαζί από μικρή ηλικία, είχαμε κάνει δυο υπέροχα παιδάκια, είχαμε από μια καλή δουλειά ο καθένας, και είχαμε αγοράσει το πρώτο μας σπίτι. Ένα διαμέρισμα στην Αγία Παρασκευή.
Πάντα στηρίζαμε ο ένας τον άλλον και γελούσαμε μαζί, περνούσαμε όμορφα με τα παιδάκια μας αλλά πάντα βρίσκαμε και χρόνο για να βρεθούμε οι δυο μας.
Μέχρι που μια μέρα, όταν αρρώστησε ο μεγάλος μας γιός (τότε 5 ετών) – τα πράγματα εξελίχθηκαν σε κάτι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο περιμέναμε. Το παιδί μας είχε λευχαιμία.
Δεν θέλω να μπω σε καμία λεπτομέρεια για την περιπέτεια υγείας του γιού μου, το μόνο που θα πω είναι οτι περάσαμε – και ακόμα περνάμε – πάρα πολύ δύσκολα. Όμως, είναι ήρωας και είμαι περήφανη για το γιο μου. Συνεχίζω την ιστορία μου μετά απο αυτή τη μικρή παρένθεση.
Όταν έγινε η διάγνωση, καταλαβαίνετε οτι μας κοπήκανε τα πόδια. Έπρεπε όμως να το αντιμετωπίσουμε.
Μήνες μπαινοβγαίναμε στα νοσοκομεία, δεν κοιμόμασταν καθόλου. Προσπαθούσαμε να ισσοροπήσουμε το νοσοκομείο, με τη δουλειά, και να βρίσκουμε και χρόνο για το μικρότερο παιδί μας, το οποίο έμενε στη γιαγιά πλέον περισσότερο απ’ όσο στο σπίτι του.
Είχα αφήσει τον εαυτό μου μέσα σε όλα. Που μυαλό για να χτενίσω μαλλί, να βάψω ρίζα και να κάνω μανικιούρ όταν καθημερινά ζούσα με το φόβο οτι το παιδί μου μπορεί να μην τα καταφέρει; όταν η ζωή μου ήταν σπίτι νοσοκομείο και στης μητέρας μου για να δω το μικρό μου παιδί;
Ο άντρας μου είχε κουραστεί. Παραπονιόταν οτι δεν αντέχει άλλο τόση στεναχώρια – δεν ήθελε η ζωή μας να είναι έτσι. Του εξηγούσα οτι πρέπει να είμαστε δυνατοί για τα παιδιά μας, και οτι με τη βοήθεια του Θεού, όλα θα περνούσαν και θα είμασταν όπως και πριν.
Άρχισε όμως να απομακρύνεται. Είχαν περάσει μήνες. Το απέδωσα στην ψυχολογική κούραση. Ήταν εκεί πάντα. Σε όλα τα ραντεβού με τους γιατρούς, αγωνιούσε για να βρεθεί δότης, να κάνει τις ακτινοβολίες και να πάνε όλα καλά… τον έβλεπα τσακισμένο. Όπως ήμουν και εγώ.
Μια μέρα ήρθε στο νοσοκομείο μετά τη δουλειά, και περιμέναμε να βγεί το παιδί απο τη θεραπεία ακτινοβολίας.
Μου είπε οτι δεν αντέχει άλλο. Δεν μπορούσε να ζει έτσι. Δεν είχε φανταστεί τη ζωή του έτσι και οτι δεν μπορούσε να συνεχίσει.
Τον κοιτούσα απορημένη να δω που θέλει να καταλήξει.
“Έχω γνωρίσει κάποια άλλη. Είναι το μόνο πράγμα που με κάνει ευτυχισμένο. Σε αγαπάω και εσένα και τα παιδιά αλλά αυτή την κατάσταση δεν την αντέχω άλλο. Θα φύγω και θα παω να μείνω μαζί της”. Δεν θυμάμαι αν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά τα λόγια του, αλλά πάνω κάτω αυτά ήτανε.
Ακόμα αισθάνομαι θυμό όταν το σκέφτομαι.
Ούτε και εγώ άντεχα άλλο. Ούτε εγώ ήθελα να ζω έτσι. Ούτε εγώ είχα φανταστεί τη ζωή μου έτσι. Ξέρεις ποιός άλλος δεν είχε φανταστεί τη ζωη του έτσι; Τα παιδιά μας. Και τα δυο. Ο ένας να παλέυει για τη ζωή του και ο άλλος να έχει δυο γονείς και έναν αδερφό που δεν βλέπει ποτέ πια.
Και εκείνος… είχε διάθεση για έρωτες. Είχε το κέφι να πάει και να φλερτάρει, να περνάει καλά και να κάνει οτι κάνει ενω συμβαίνουν όλα αυτά. Τον σιχάθηκε η ψυχή μου.
Έχουν περάσει δυο χρόνια από εκείνη την ημέρα. Τα υπέροχα νέα είναι οτι το παιδί μας είναι καλά. Έχουμε ακόμα λίγο δρόμο μπροστά μας, αλλά είναι καλά. Έχουμε επιστρέψει πλέον σε μια καθημερινότητα και μια… ας το πούμε “ρουτίνα”.
Εκείνος έκανε προσπάθεια επανασύνδεσης αλλά δεν μπόρεσα να τον δεχτώ πίσω. Αν το έκανε αυτό στα δύσκολα μετά από τόσα χρόνια – στα εύκολα τι θα κάνει; Επίσης.. είχε τελειώσει για μένα.
Έχουμε μια πολύ καλή σχέση, φιλική και είμαστε και οι δυο δίπλα στα παιδιά μας. Εκείνος είναι μόνος του και έχει μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα κοντά μας.
Ποτέ δεν ξέρεις τον άλλον τελικά…
Σας ευχαριστώ πολύ
Τζίνα, 41 ετών
** Μπορείτε και εσείς να μας στείλετε τις αλήθινές σας ιστορίες στο badmomsgr@gmail.com, οι οποίες θα δημοσιεύονται με ψευδώνυμο **
