M P Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ήμουν ακόμη στην Α’ δημοτικού για πολλούς λόγους, όπως την εθνικότητά μου (είμαι απ τη Ρωσία), την εμφάνιση μου, το φαγητό που τρώω, τον τρόπο που μιλάω κ.λπ.
Δεν είχα ποτέ φίλους ή ανθρώπους να μιλήσω, γιατί η μόνη μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης ήταν οι βρισιές και οι κοροιδίες που έβγαιναν απο τα στόματα των συμμαθητών μου.
Ποτέ δεν κατάλαβα πόσο ανασφαλής έχω γίνει, μέχρι που στην Α’ Γυμνασίου, ανέπτυξα μια σοβαρή διαταραχή άγχους και κατάθλιψης.
Ακόμα και τώρα, που τελειώνω το Λύκειο τίποτα δεν άλλαξε σχετικά με τις ψυχικές μου ασθένειες, αλλά πραγματικά ακόμα απορώ για ποιό λόγο μερικοί άνθρωποι έπρεπε να κάνουν το σχολικό μου περιβάλλον μου τόσο οδυνηρό. Τα πράγματα χειροτερεύουν σιγά-σιγά, δεν το συνειδητοποιείς, αλλά τελικά, το κακό συσσωρεύεται μέσα σου σε ένα σημείο που σε διαλύει.
Πρόκειται να αποφοιτήσω, και μερικές φορές σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσα να είμαι αν κάποιοι άνθρωποι δεν με εκφοβίζαν / παρενοχλούσαν και αν απλά με άφηναν να είμαι ο εαυτός μου.
Ο Κορονοιός με έχει σώσει σε αυτό. Κάθομαι σπίτι εφόσον είναι κλειστά τα σχολεία και νιώθω ασφάλεια. Τρέμω τη στιγμή που θα ανοίξουν ξανά.
Θέλω να σημειώσω ότι στο Δημοτικό, κάποιοι δάσκαλοι προσπάθησαν να με βοηθήσουν. Σταματούσε για λίγο καιρό αυτή η κατάσταση και μετά ξεκινούσε πάλι.
Στο Γυμνάσιο δεν τόλμησα να μιλήσω σε κανέναν για βοήθεια, γιατί τη μία φορά που πήγα να το κάνω μου έστειλαν απειλητικό σημείωμα, οτι θα φάω ξύλο στο σχόλασμα.
Στο Λύκειο απλά έχω μάθει να τους αγνοώ, αλλά και πάλι οι ψυχικές μου ασθένειες δεν βοηθάνε στο να καλυτερεύσει ο εσωτερικός μου κόσμος.
Είμαι σχεδόν 12 χρόνια χωρίς κανέναν φίλο ή φίλη στο σχολείο. Έχω συνηθίσει. Δεν ήμουν ποτέ καλεσμένη στα πάρτι και κάποια στιγμή που είχε τύχει να με καλέσουν, δεν μου μιλούσε κανείς.
Όσες φορές έχω πάει να δημιουργήσω μια στοιχειώδη φιλική σχέση στο σχολείο και να έχω έναν άνθρωπο να μιλάω, η γνωστή παρέα βασανιστών μου δεν τους το επιτρέπουν. Κανείς δεν έχει κάνει κάτι να τους σταματήσει.
Οι γονείς μου έχουν προσπαθήσει να με βοηθήσουν στο Δημοτικό πολλές φορές, αλλά απο το Γυμνάσιο και μετά, τους είπα ψέμματα για να μην ανακατευτούν και να μην τους στεναχωρώ άλλο.
Προτιμώ να καταπολεμώ την κατάθλιψή μου, παρά να πάθουν εκείνοι επειδή η κόρη τους είναι μια αποτυχημένη.
Και πριν πείτε οτι δεν είμαι, ναι… ξέρω… τα έχω ακούσει. Δεν είμαι, αξίζω κτλ. Όμως δεν αισθάνομαι έτσι και δεν έχω αισθανθεί ποτέ διαφορετικά.
Όταν με το καλο τελειώσει το σχολείο και δεν τους ξαναδώ ποτέ, τότε ίσως… ίσως στη σχολή που περάσω να αλλάξουν τα πράγματα.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δίνοντας κάποιες συμβουλές, ειδικά στους νεότερους εκεί έξω: εάν πιστεύετε πραγματικά ότι κάποιος γίνεται αντικείμενο σχολικού εκφοβισμού, σας ζητώ ειλικρινά να κάνετε τα πάντα για να τον βοηθήσετε, επειδή μπορεί πραγματικά να κινδυνεύει, σωματικά και ψυχολογικά.
Αλίνα, 17 χρονών.
