M P Η κόρη μου άρχισε να απομακρύνεται στην έκτη τάξη. Ήμουν προετοιμασμένη να περάσει περισσότερο χρόνο στο δωμάτιό της, να διαφωνήσει μαζί μου και να ακολουθήσει τα δικά της ενδιαφέροντα εκτός από αυτά της οικογένειάς μας.
Αυτό που με εξέπληξε, ωστόσο, ήταν ο θυμός που τροφοδότησε την ανεξαρτησία της. Η ευγενική και στοργική κόρη μου είχε γίνει σε μια άλλη η οποία ήταν απότομη με άσχημη συμπεριφορά.
Απελπισμένη για να ανακτήσω κάποια καλοσύνη, άρχισα να προσπαθώ να κερδίσω πίσω την αγάπη της με λίγες πράξεις αγάπης. «Έκπληξη, σου πήρα Starbucks!» Ή, “Μην ανησυχείς για το μπλουζάκι σου… Θα το πλύνω τώρα!” έως ότου συνειδητοποίησα ότι όσο πιο σκληρά δοκίμασα, τόσο πιο σκληρά αντιστάθηκε.
Έτσι, δοκίμασα μια νέα τακτική: παίζοντας το σκληρό καρύδι. Εάν ο νόμος της έλξης αποδειχθεί αληθινός, η κόρη μου θα ήθελε αυτό που ξαφνικά δεν θα μπορούσε να έχει. Και δούλεψε! Όσο λιγότερο την πίεζα, τόσο περισσότερο η κόρη μου ήθελε να με αγκαλιάζει. Όσο περισσότερο αποστασιοποιούμαι, τόσο πιο πρόθυμη είναι να με τραβήξει κοντά της. Με μέτρο βέβαια, παιδί μου είναι και θέλω να είμαι τρυφερή μαζί της και να μη νιώσει προς στιγμή οτι δεν είμαι δίπλα της στα πάντα.
Μου θύμισε ότι στην εφηβεία, τα παιδιά που αναπτύσσουν δική τους ταυτότητα. Οι γονείς που έχουν απολαύσει μια στενή σχέση στο δημοτικού σχολείο θα το αισθανθούν έντονα, αλλά η καταπολέμηση των φυσικών καταστάσεων της εφηβείας είναι μάταιη.
Όταν το παιδί σας αρχίζει να απομακρύνεται στο γυμνάσιο, η καλύτερη συμβουλή μου είναι να κάνετε το ίδιο. Προσπαθήστε να δώσετε σε αυτά και στον εαυτό σας περισσότερη ελευθερία και να εμπιστευτείτε ότι θα βρείτε ξανά το χώρο και το χρόνο για να επανασυνδεθείτε.
