M P Έχω φρικτά προβλήματα όσον αφορά το σώμα μου και την εικόνα που έχω για αυτό. Ξεκίνησε στο μάθημα γυμναστικής όταν ήμουν 12 ετών – Ήμουν πιο ανεπτυγμένη από σχεδόν όλα τα άλλα κοριτσάκια στην τάξη μου και έγινε το επίκεντρο αστείων.
Απο τότε δεν το έχω ξεπεράσει. Στη γυμναστική μια μέρα, ένα αγόρι φώναξε: «Μην τρέξεις θα σου έρθουν τα βυζιά στα μάτια». Όλοι γέλασαν και ένιωσα οτι θα πεθάνω απο ντροπή εκείνη την ημέρα.
Έχω περάσει από κάθε μορφή διατροφικής διαταραχής που μπορείτε να φανταστείτε. Βουλιμία; Ναι. Περιοριστική κατανάλωση; Ναι Υπερβολική άσκηση; Ναι. Κάθε χάπι διατροφής ή θαυματουργό υποσχόμενο φάρμακο για απώλεια βάρους; Ναι.
Όλα έχουν δώσει αποτελέσματα, ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ. Αλλά τίποτα δεν έκανε το πρόβλημα καλύτερο.
Τα προβλήματα με το φαγητό και το σώμα μου προκάλεσαν πίεση σε κάθε σχέση που είχα στη ζωή μου. Κανείς δεν μπορούσε ποτέ να το καταλάβει ή δεν ήθελε να το αντιμετωπίσει. Δεν είναι φυσιολογικό.
Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, δεν χρειάζεται να ασχοληθεί και με το δικό μου. Ο σύζυγός μου δεν μπορεί να με διορθώσει. Ούτε η μητέρα μου. Ακόμη και η ψυχοθεραπεία δεν μου έδωσε μια σημαντική βοήθεια. Τα προβλήματα με το σώμα μου παραμένουν εκεί κάθε μέρα.
Τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά περίπλοκα όταν γέννησα την κόρη μου πριν από πέντε χρόνια. Είναι το μόνο κορίτσι μου, μετά από τρία αγόρια. Ξαφνικά είχα μια τεράστια ευθύνη. Βρέθηκα υπέυθυνη για την ανατροφή μιας ισχυρής, ανεξάρτητης, γυναίκας. Παρακαλώ μην παρεξηγηθείτε, μεγάλωσα για να είμαι δυνατή και ανεξάρτητη και σκληρά εργαζόμενη. Είμαι όλα αυτά τα πράγματα. Απλώς δεν έχω αυτοεκτίμηση. Και προσπαθώ να ΜΗΝ το μεταφέρω αυτό στην κόρη μου.
Ωστόσο, δεν μπορώ να αφήσω την κόρη μου να γίνει σαν εμένα. Αλλά πώς το κρύβω; Με ΚΥΡΙΕΎΕΙ. Κάθε μέρα κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μισώ αυτό που βλέπω. Τα μαλλιά μου, το πρόσωπό μου, το σώμα μου, όλα. Αλλά όταν την κοιτάζω, το μόνο που βλέπω είναι ομορφιά.
Έχει τα πιο όμορφα, στρογγυλά, μεγάλα καστανά μάτια που έχετε δει ποτέ. Τα μάγουλά της είναι κόκκινα σαν μήλα και τα χείλη της είναι ένα τέλειο ροζ τριανταφυλλί. Πιάνω τα μαλλιά της σε μία μικρή αλογοουρά και οι άνθρωποι συχνά παρατηρούν πόσο όμορφη είναι. Η καρδιά μου θα μπορούσε να σκάσει απο την αγάπη μου. Ειναι τελεια. Εχει αυτοπεποίθηση. Και με όλα όσα έχω μέσα μου, όλα όσα έχω περάσει και περνάω, θέλω να βεβαιωθώ ότι παραμένει έτσι.
Τι κάνω λοιπόν; Πώς το απενεργοποιώ; Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μου. Δεν έχω ιδέα. Αλλα πρεπει. Πρέπει να μάθω να το συγκρατώ αυτό το συναίσθημα που με τρώει. Ιδιαίτερα μπροστά της.
Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μου. Θέλω να σεβαστεί το σώμα της και τις αλλαγές που θα συμβούν μια μέρα.
Θέλω να αγνοήσει τα πειράγματα και τα παιδιά που λένε κακίες στην τάξη. Θέλω να φύγει μακριά με το κεφάλι ψηλά και να ξέρει ότι είναι μοναδική και έχει σχεδιαστεί ακριβώς όπως είχε προβλεφθεί. Και ελπίζω, μια μέρα, μέσω της αυτοεκτίμησής της, να με διδάξει να κάνω το ίδιο.
Απο την Μαμά τεσσάρων παιδιών Colleen Thomas.
