Dama Petunia Τον Στέφανο τον γνώρισα σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια όταν ήμασταν και οι δύο πιτσιρίκια. Στα 22 εγώ, 25 αυτός. Φοιτήτρια Φαρμακευτικής εγώ, βοηθός ηλεκτρολόγου εκείνος. Από εύπορη οικογένεια φαρμακοποιών εγώ, από μεσοαστική οικογένεια βιοπαλεστών εκείνος.
Όλα κυλούσαν υπέροχα το πρώτο διάστημα. Αγάπη, έρωτες, λουλούδια και όλα αυτά τα ωραία που συμβαίνουν μεταξύ ενός ζευγαριού τον πρώτο καιρό της γνωριμίας. Η σχέση κυλούσε ήρεμα και ο καιρός περνούσε.
Μετρούσαμε τρία χρόνια σχέσης, όταν κράτησα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου. Δεν θα σας το κρύψω πως έπαθα πανικό. Η σχέση μας εκείνο το διάστημα δεν ήταν στα καλύτερά της και εγώ σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, πράγμα που θα σήμαινε και το τέλος μας.
Έφτασα μέχρι και την πόρτα του ιατρείου τότε για να προχωρήσω σε απόξεση. Αλλά δεν μου έκανε καρδιά να το ρίξω. Δεν είμαι από τους θρήσκους ανθρώπους που θεωρούν αμαρτία την απόξεση. Καμία σχέση. Θεωρώ πως η κάθε γυναίκα έχει το απόλυτο δικαίωμα στο σώμα της, ώστε να αποφασίσει οτιδήποτε σχετικό με αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αποφάσισα να προχωρήσω με την εγκυμοσύνη, γιατί με αυτήν την απόφαση ένιωθα καλύτερα. Έτσι και έγινε.
Όταν του το ανακοίνωσα, δεν μπορώ να πω οτι πέταξε από τη χαρά του. Νομίζω πως και εκείνος είχε προετοιμαστεί μέσα του για το ενδεχόμενο ενός χωρισμού και όχι για μια εγκυμοσύνη που θα μας ένωνε για πάντα. Να τώρα όμως που όλα ανατρέπονταν, καθώς μια μεθυσμένη βραδιά χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις ήταν αρκετή για να τα ανατρέψει όλα τα σχέδια. Παρόλα αυτά έκανε το πρέπον. Με ζήτησε από τους γονείς μου, ερχόταν μαζί μου σε κάθε ραντεβού με τον γιατρό, κάναμε τον πολιτικό μας γάμο και όλα κυλούσαν ομαλά και “όπως πρέπει”.
Το μωρό γεννήθηκε ένα βράδυ του Απρίλη και μετά από μια πολύ δύσκολη γέννα κρατήσαμε στην αγκαλιά μας ένα υγιέστατο αγοράκι. Ο γιός μας ήταν το καμάρι μας, αλλά για τον Στέφανο είναι λατρεία. Δεν έχω άλλη λέξη να περιγράψω την αγάπη που νιώθει για το αγόρι μας.
Είναι υποδειγματικός πατέρας και απολύτως ενεργός σε όλα τα στάδια της ζωής του παιδιού. Το θέμα ήταν πως το μεταξύ μας είχε τελειώσει προ πολλού. Ήταν σαν να είχαμε κάνει μια συμφωνία μεταξύ μας, χωρίς όμως να το έχουμε πει ποτέ φωναχτά ο ένας στον άλλο, πως θα ζούσαμε μαζί μεγαλώνοντας το παιδί σαν δύο καλοί συγκάτοικοι. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωθα, αφού το ερωτικό ανάμεσά μας είχε χαθεί και η επικοινωνία είχε μειωθεί σχεδόν στα όρια του απαραίτητου. Ούτε καν τσακωνόμασταν, κάτι που θεωρώ τραγικό γιατί είναι ένδειξη πως απλά δεν σε νοιάζει ούτε και αυτό να κάνεις. Είχαμε εξαιρετική συνεργασία σε ότι αφορούσε το παιδί, ζούσαμε στο ίδιο σπίτι, αλλά ως εκεί.
Τώρα που κοιτάζω πίσω μου, καταλαβαίνω απολύτως τους λόγους που με εντυπωσίασε εκείνος ο άντρας. Ήταν απολύτως λογικό να συμβεί αυτό. Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Λόγω της δουλειάς μου, έκανα συχνότατα ταξίδια διήμερα ή τριήμερα, μερικές φορές και ολόκληρη εβδομάδα, στην επαρχία αλλά και στο εξωτερικό. Εκείνη τη φορά είχαμε ταξιδέψει στην Νάπολι για ένα τριήμερο, εκπαιδευτικό σεμινάριο, στο οποίο θα συμμετείχαν συνάδελφοι από όλον τον κόσμο.
Όταν αντίκρυσα τη ματιά του στο μπαρ του ξενοδοχείου, εκείνο το πρώτο βράδυ, μου κόπηκαν κυριολεκτικά τα πόδια. Υψηλόβαθμο στέλεχος από ανταγωνιστική εταιρία στην Ελλάδα, γοητευτικός, σαγηνευτικός, με δύο γκριζοπράσινα μάτια που βουτούσαν κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου. Δεν ήθελα και πολύ. Στερημένη για χρόνια την γυναικεία μου πλευρά μέσα σε μια σχέση χωρίς έρωτα και μέσα στις υποχρεώσεις της μητρότητας, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια από μέρους του μέχρι να καταφέρει να με ρίξει μέσα σε μια δίνη πάθους και συναισθημάτων. Και βούτηξα μέσα μανιασμένη, ξεχνώντας και άντρα και παιδί και τα πάντα.
Αντί για τρεις μέρες έμεινα στην Νάπολι έντεκα, προφασιζόμενη διάφορες δικαιολογίες. Περάσαμε μαγικά, με βόλτες στα σοκάκια της πόλης το πρωί και παθιασμένο έρωτα τα βράδια. Του είχα πει από την αρχή οτι είμαι παντρεμένη, αλλά εκείνος είπε πως αυτό που νιώθουμε είναι πολύ δυνατό για να το αφήσουμε να σβήσει για έναν τελειωμένο γάμο και συμφωνούσα απόλυτα με αυτό. Έτσι το πρώτο πράγμα που έκανα επιστρέφοντας στην Αθήνα ήταν να μιλήσω στον Στέφανο.
Ειλικρινά νόμιζα πως θα χαιρόταν που επιτέλους θα τον απάλλασσα από αυτό το μαρτύριο που ζούσαμε τόσα χρόνια. Αντ’ αυτού εκείνος έβαλε τα κλάματα και μου φάνηκε πως είδα πραγματικό πόνο στα μάτια του. Δεν το καταλαβαίνω αλήθεια. Δεν είχα κανένα σκοπό να του στερήσω το παιδί ή να διεκδικήσω λεφτά από εκείνον. Έτσι και αλλιώς εγώ βγάζω περισσότερα από εκείνον.
Όμως εκείνο το βράδυ μου μίλησε πραγματικά. Μου είπε πως είμαι η γυναίκα της ζωής του και πως η οικογένειά μας είναι τα πάντα για εκείνον. Πως τα άγχη και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας τον οδήγησαν στο να είναι απόμακρος όλο αυτό το διάστημα και πως πραγματικά θέλει να αλλάξει και να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στην σχέση μας.
Σαν άνθρωπος πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Θεωρώ επίσης πως δεν πρέπει ένα ζευγάρι να μένει μαζί λόγω των παιδιών. Αλλά από την μια πλευρά έχω τον πατέρα του παιδιού μου, που μου ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία για να σώσουμε τον γάμο μας και από την άλλη έχω έναν άντρα που μου ξυπνάει συναισθήματα που δεν ήξερα καν πως είχα. Τί πιστεύετε πως πρέπει να κάνω;
Ανώνυμη Αναγνώστρια
** Στείλτε μας και εσείς τις ιστορίες σας στο: badmomsgr@gmail.com οι οποίες θα δημοσιεύονται με ψευδώνυμο ή εντελώς ανώνυμα **
