Το "μαμαδίστικο" σώμα είναι νορμάλ

Το να αναρτήσω αυτές τις φωτογραφίες ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου… Και γιατί το έκανα; Μπας και βοηθήσω άλλες γυναίκες όπως με βοήθησαν και εμένα…

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα με ένοιαζε η γνώμη των άλλων… Ξέρω.. οι περισσότεροι άνθρωποι το βιώνουν αυτό. Δεν είναι και λίγες οι φορές που σκέφτομαι άκυρα πράγματα που έγιναν στο Δημοτικό και ακόμα ντρέπομαι για αυτά.

Ζηλεύω τις γυναίκες που έχουν αυτοπεποιήθηση, είναι δυναμικές και μπορεί να μην είναι τέλειες αλλά οι άλλοι δεν το βλέπουν.

Ποτέ δεν ήμουν αδύνατη σαν μοντέλο, αλλά από τότε που έγινα μητέρα, το σώμα μου δεν επανήλθε έστω και στα κιλά που ήταν πριν – όχι αδύνατη αλλά όχι και παχύσαρκη.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, τη μητρότητα δεν την αλλάζω με τίποτα στον κόσμο και έχει δώσει νόημα στη ζωή μου. Αλλά το να κάθεσαι με ένα νεογέννητο σε έναν καναπέ, με τα κιλά της εγκυμοσύνης που δεν έχουν φύγει με κάποιο μαγικό τρόπο στη γέννα, και να κλαις και εσύ και αυτό δεν είναι και το καλύτερο…

Μια φορά όμως κάθε τόσο, κάποια μαμά… κάποια “αληθινή” μαμά – αναρτεί μια φωτογραφία στο λογαριασμό της. Και τότε, κοιτώντας όλα τα σημάδια, τις ραγάδες, τα πεσμένα στήθη, την απελπισία στο πρόσωπό της… ταυτίζομαι.

Τότε μόνο θυμάμαι ότι δεν είμαι η μόνη. Δεν είναι όλες σαν εκείνες τις αψεγάδιαστες μαμάδες που γεννάνε και την επόμενη ημέρα δεν έχουν κοιλιά, είναι χτενισμένες και καλοντυμένες με ένα χαμόγελο όλο γλύκα και θηλάζουν το παιδί με ηρεμία.