M P Θα είμαι σύντομη για να μπω στο θέμα.
Από την πρώτη μέρα που παντρεύτηκα, ζω στο ίδιο σπίτι με την πεθερά μου. Δυστυχώς δεν είναι μια γυναίκα που δεν ανακατεύεται. Έχει άποψη για όλα. Για τα πάντα όμως.
Δεν με αφήνει να αισθανθώ καλά και άνετα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Μέχρι και το πως μαγειρεύω, το πως καθαρίζω, το πως θηλάζω… για όλα έχει κάτι να πει.
Με εκείνη μέσα στο σπίτι δεν νιώθω άνετα να κάνω ότι θέλω! Δε μπορώ να καλέσω μια φίλη μου στο σπίτι για καφέ να μιλήσουμε να πούμε τα δικά μας.
Το έχω κάνει, και δεν πάει στο δωμάτιο της, ή έστω να κάτσει σε μια γωνία να δει τηλεόραση να μας αφήσει. Θα ανακατευτεί σε όλα όσα λέμε και θα πεταχτεί να πει την άποψή της. Ακόμα και για το πως θα φερθεί η φίλη μου στον άντρα της.
Από τότε που γέννησα το πρώτο μας παιδάκι ειδικά, η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.
Έχω πει στον άντρα μου πάρα πολλές φορές να την πείσει να πάει να μείνει στο σπίτι που έχουν στο χωριό. Όμως εκείνος βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για να την κρατάμε εδώ. Ισχυρίζεται πως είναι μεγάλη γυναίκα και ότι δεν θα τα καταφέρει μόνη της.
Του εξηγώ ότι δεν θα την αφήσουμε και θα πηγαίνουμε να την βλέπουμε στις γιορτές και τα καλοκαίρια αλλά αυτός δεν το καταλαβαίνει ή δεν θέλει να το καταλάβει.
Εκείνη όμως δεν το καταλαβαίνει ότι μας γίνεται βάρος; Δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να αφήσει την οικογένεια μόνη της και ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό; Εκείνη είχε την πεθερά μαζί της; Πιστεύω ότι πρέπει να γράψει το σπίτι στο γιο της ή στο εγγόνι της και να πάει στο χωριό. Δεν θεωρώ οτι είμαι παράλογη.
Όλες μου οι φίλες ζουν με τον άντρα τους και τα παιδιά τους, άντε να ζούνε στο ίδιο κτίριο αλλά όχι στο ίδιο σπίτι με τα πεθερικά… μόνο εγώ νταντεύω και την πεθερά μου, η οποία ελέγχει και την κάθε μου κίνηση.
Δεν έχω κάτι να κρύψω, αλλά είναι πολύ ενοχλητικό να μην μπορώ να κάτσω με την ησυχία μου χωρίς να έχω από πάνω μου μια γριά να ασκεί κριτική.
Μελίνα, 40 ετών
