Badmoms.gr Τα χαρτία της υιοθεσίας μου γράφουν: “Ο Jonathan Lancaster γεννήθηκε 31/10/1984. Και οι δυο γονείς τρόμαξαν με την εμφάνιση του παιδιού, κανένας από τους δυο γονείς δεν ένιωσαν γονεικό συναίσθημα, και οι δυο γονείς έφυγαν από το μαιευτήριο 36 ώρες μετά, αφήνοντας το παιδί εκεί.” περιγράφει ο ίδιος ο Jonathan Lancaster.
“Αυτά τα λόγια, όπως καταλαβαίνετε, είναι κάτι που το κουβαλάω μαζί μου. Όποτε ένιωθα κάποια οργή, θυμόμουν αυτά τα λόγια και πληγωνόμουν ακόμα περισσότερο. Αυτό, επειδή έδινα πολύ σημασία σε αυτά…”
“Γεννήθηκα χωρίς ζυγωματικά, και γι’ αυτό τα μάτια μου είναι έτσι. Δεν γεννήθηκα με όλο μου το αφτί, αλλά με κάποια μέρη από αυτό. Το σαγόνι μου μπαίνει προς τα μέσα. Αυτή είναι και η χαρακτηριστική εμφάνιση της νόσου Treacher Collins.
Στην ηλικία των πέντε ετών, και πιο συγκεκριμένα 18 Μαιου 1990, με υιοθέτησε μια εκπληκτική γυναίκα που ακούει στο όνομα Jean. Πάντα μου έλεγε την αλήθεια. Ακόμα και στις ερωτήσεις για την εμφάνιση και τους γονείς μου. Μου πρόσφερε τρομερά θεμέλια, τρομερή αγάπη για να μπορώ να ζήσω τη ζωή μου.
Πάντα ήθελα να ρωτήσω τους βιολογικούς μου γονείς διάφορα… πάντα ήθελα να μάθω το γιατί..ήθελα τόσα πράγματα να πω και να μοιραστώ μαζί τους. Τις πιο “σκοτεινές” μου μέρες, ήθελα να τους πληγώσω όσο με πλήγωσαν και εκείνοι.
Όταν έφτασα στην ηλικία των 24- 25 ήθελα να πάω να τους βρω. Ήθελα να τους πω ότι δεν τους κρατάω καμία κακία και ότι εάν ήθελαν να έρθουμε σε επαφή και να γνωριστούμε θα ήταν υπέροχο. Τους το γράψαμε σε γράμμα μέσω του πρακτορείου υιοθεσίας. Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, λάβαμε απάντηση.”
Μια πολύ ξεκάθαρη απάντηση που τόνιζε ότι: “Δεν επιθυμούν καμία επαφή, και οτι θα αγνοούν οποιαδήποτε προσέγγιση γίνει στο μέλλον. Το υπέγραψαν και οι δυο και αυτό ήταν. Έκλαψα και ένιωσα ξανά την απόρριψη. Αλλά όταν τους σκέφτομαι… σκέφτομαι ότι πήραν αυτή την απόφαση να με παρατήσουν τόσα χρόνια πριν… παρέμειναν σταθεροί στην απόφασή τους. Έκαναν αυτό που πίστευαν ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό τους. Και το σέβομαι αυτό. Είμαι ευγνόμων που με έφεραν στη ζωή.”
“Αυτό που θα ήθελα απλά να τους πω είναι ότι είμαι καλά, είμαι υγιείς και είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου.”
Ο Jono Lancaster ταξιδεύει στον κόσμο γνωρίζοντας και βοηθώντας παιδιά με το ίδιο σύνδρομο. Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα που τον υποστηρίζει και αγαπάει γι’ αυτό που είναι.
Πηγή: unilad.com
