Η μητέρα μου δεν ήταν ποτέ τρυφερή με εμένα και την αδερφή μου. Δεν μας αγκάλιαζε, δεν έπαιζε μαζί μας, γενικά δεν ασχολιόταν. Αν δεν μαγείρευε η γιαγιά μου, μπορεί και να μην τρώγαμε κιόλας.
Παντρεύτηκε τον πατέρα μου σε πολύ μικρή ηλικία και είχαν διαφορά 12 χρόνια. Πάντα όταν μάλωναν, του πέταγε οτι ποτέ δεν τον ήθελε. Εκείνος φρόντιζε να μην μας λείπει τίποτα και δούλευε σε δύο δουλειές, για να μπορεί να μας προσφέρει το καλύτερο που μπορούσε. Τα Σαββατοκύριακα μας έπαιρνε βόλτα με τα ποδήλατα, εκδρομές και σινεμά, αλλά σπάνια ερχόταν η μητέρα μου.
Του έλεγε οτι εκείνη μας είχε φάει στη μάπα όλη την εβδομάδα και οτι τα Σαββατοκύριακα έπρεπε να τα έχει ελεύθερα. Να σημειώσω οτι όλα αυτά τα έλεγε μπροστά μας, απροκάλυπτα και δεν την απασχολούσε το πως αισθανόμασταν με την αδερφή μου όταν τα ακούγαμε.
Εκείνη τις καθημερινές έλειπε από το σπίτι. Όταν γυρνούσαμε από το σχολείο, ερχόταν η γιαγιά μου, εκείνη έφευγε και ερχόταν μια ώρα πριν επιστρέψει ο πατέρας μου από τη δουλειά και η γιαγιά μου επέστρεφε σπίτι της.
Ο πατέρας μου γυρνούσε πάντα με το χαμόγελο και μέσα στην καλή διάθεση. Ανυπομονούσαμε να γυρίσει γιατί έπαιζε μαζί μας. Η μητέρα μου συνήθως καθόταν μουτρωμένη μπροστά στην τηλεόραση και κάπνιζε βλέποντας εκπομπές.
Τη μητέρα μου γενικά δεν τη γνωρίζαμε σαν άνθρωπο και ζηλεύαμε με την αδερφή μου τη σχέση που είχαν οι συμμαθήτριές μας με τις δικές τους μαμάδες. Ούτε στα πάρτι δεν μας συνόδευε. Μας άφηνε μόνες μας από πολύ μικρή ηλικία και ερχόταν μετά από λίγες ώρες και μας έπαιρνε. Θυμάμαι οτι πάντα τη ρωτούσε ο πατέρας μου πως περάσαμε και εκείνη του απαντούσε “πολύ ωραία!” με ενθουσιασμό, ενώ έλειπε από το πάρτι.
Υπήρχαν μέρες που πριν έρθει ο πατέρας μου από τη δουλειά μας μιλούσε. Αυτά που μας έλεγε όμως πάντα, ήταν οτι εκείνη δεν ήθελε ποτέ παιδιά. Δεν ήθελε να χαλάσει το σώμα της. Οτι μας αγαπούσε, αλλά της έλειπε η παλιά της ζωή. Αυτό σχεδόν καθημερινά. Δεν μιλούσαμε, απλά πληγωνόμασταν, μέχρι που το συνηθίσαμε.
Όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου και η αδερφή μου τρίτη γυμνασίου, η γιαγιά μας πέθανε. Ήταν καλή γυναίκα. Μας είχε μεγαλώσει και πραγματικά στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ.
Η μητέρα μου τρελάθηκε. Δεν είχε λέει που να μας αφήσει. Όταν συνειδητοποίησε οτι είμασταν αρκετά μεγάλες κατά τη γνώμη της να μας αφήνει μόνες στο σπίτι, αυτό έκανε. Μας άφηνε και ερχόταν λίγο πριν επιστρέψει ο πατέρας μου.
Μια μέρα, δεν επέστρεψε ποτέ. Είχε αφήσει ένα σημείωμα. Επιστρέψαμε από το σχολείο και έλειπαν όλα της τα υπάρχοντα. Μας είπε οτι είχε ερωτευτεί πραγματικά και μας εγκατέλειπε. Ευχόταν να πετύχουμε στη ζωή μας, αλλά μας παρακαλούσε να μην την αναζητήσουμε ποτέ, γιατί ήθελε να αφήσει το παρελθόν πίσω της.
Του πατέρα μου του είχε αφήσει άλλο γράμμα, που δεν μάθαμε ποτέ τι έλεγε.
Εκείνος στην αρχή ήταν ένα ράκος, αλλά συνήλθε γρήγορα και μας στάθηκε ως μάνα και πατέρας μαζί. Μας μεγάλωσε με όλα τα καλά, μας σπούδασε, και θέλω να πιστεύω οτι είμαστε καλοί άνθρωποι.
Εκείνος καθημερινά μας λέει πόσο περήφανος είναι για εμάς. Η αδερφή μου τον έκανε και παππού πριν από μερικούς μήνες και είναι ο μεγαλύτερος χαζοπαππούς που έχετε δει ποτέ.
Από τη μητέρα μου δεν είχαμε νέα ξανά. Έχουν περάσει 25 χρόνια. Την αναζήτησα στο Facebook, και είδα οτι μένει κάπου στο εξωτερικό και έχει κάνει τρια παιδιά. Ανεβάζει φωτογραφίες με τη νέα της οικογένεια ευτυχισμένη και ηλιοκαμμένη όλο χαμόγελα και αγάπη.
Τη συγχώρεσα, δεν μου λείπει. Αισθάνομαι οτι δεν μου έλειψε ποτέ. Ίσως επειδή δεν τη γνώρισα ποτέ.
Ο πατέρας μου δεν ξαναέφτιαξε τη ζωή του. Αφιερώθηκε σε εμάς. Θα ήθελα όμως να το είχε κάνει. Δεν θέλω να είναι μόνος χωρίς μια συντροφιά, αλλά τον φροντίζουμε όσο μπορούμε.
Σε ευχαριστώ μπαμπά μου! Σε λατρεύουμε!
Άννα Μαρία 39 ετών.