M P Είτε το διαβάζετε αυτή τη δημοσίευση από περιέργεια, είτε επειδή είστε απογοητευμένη και περνάτε δύσκολα, είτε απλώς από μια τυχαία αναζήτηση στο διαδύκτιο, ελπίζω να σας βοηθήσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Ανέκαθεν αυτό που ήθελα να γίνω από μικρό κορίτσι ήταν Μητέρα. Θυμάμαι να με ρωτάνε πως φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν ενήλικη και απαντούσα πάντα “με τρία παιδιά”.
Έκανα την πρώτη μου ενδομήτρια σπερματέγχυση στις 13 Μαρτίου. Η Ημέρα της Μητέρας στις ΗΠΑ. Ήλπιζα ότι αυτό θα ήταν ένα καλό σημάδι αλλά …δεν ήταν. Ανεξήγητη υπογονιμότητα: αυτή η μάστιγα που ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, χωρίς οι γιατροί να μπορούν να εξηγήσουν τον λόγο που κάποιο ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά.
Πριν μοιραστώ κι άλλα, ήθελα να σας πω κάτι που θυμάμαι μου λέει μια συνάδελφός μου στη δουλειά. Έκανα ήδη 3 χρόνια εξωσωματικές, αλλά δεν το είχα πει σε κανέναν.
Αν’ αυτού, το κρατούσα για τον εαυτό μου. Θυμάμαι όμως ότι εκείνη άρχισε μου μιλάει για τον δικό της αγώνα εξωσωματικής γονιμοποίησης. Μου έκανε εντύπωση πως μπορεί να μοιράζεται μαζί μου κάτι τόσο προσωπικό. Όμως, αυτό που κατάλαβα είναι ότι το να το συζητάω και εγώ, με βοηθάει. Απορώ γιατί δεν το έκανα τόσο καιρό. Δεν είναι ντροπή. Ένιωθα ότο φταίω εγώ. Δεν φταίω εγώ.
Το να μοιράζεσαι το ταξίδι σου με άλλους ανθρώπους που ενδεχομένως να περνάνε το ίδιο, βοηθάει. Κρυβόμουν πολύ καιρό πίσω από μια μάσκα, έκρυβα τον πόνο μου και πέθαινα μέσα μου, προσποιούμενη ότι όλα είναι καλά.
Λοιπόν, τώρα πρόκειται να τα μοιραστώ όλα. Θέλω να μοιραστώ συγκεκριμένες λεπτομέρειες, επειδή γνωρίζω μέσω ομάδων υποστήριξης, μέσω μηνυμάτων και μέσω διαδυκτίου, ότι όλοι αναζητούμε πληροφορίες.
Μετά από 4 χρόνια προσπάθειας με τον παραδοσιακό τρόπο, μετά από επέμβαση στη μήτρα μου, μετά από ατελείωτους μήνες παρακολούθησης ωορρηξίας και διατήρησης ωοθηκών, ξεκινήσαμε εξωσωματική γονιμοποίηση για δεύτερη φορά μετά από 4 χρόνια. Αυτή τη φορά με άλλη ψυχολογία. Ήμασταν ενθουσιασμένοι.
Πιστεύαμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Ήμασταν τόσο θετικοί. Και τελικά κάναμε χοριακή. Τα αποτελέσματα ήταν αυτά που θέλαμε και περιμέναμε τόσο καιρό!
Τα είχαμε καταφέρει! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Το όνειρο όμως δεν κράτησε πολύ…
Είμαι κουρασμένη, απογοητευμένη και πολλές φορές δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ καν από το κρεβάτι.
Ακούω και διαβάζω ειδήσεις για ανθρώπους που φέρονται άσχημα στα παιδιά τους, γονείς που τα κακοποιούν, για μωρά που τα εγκαταλείπουν και αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι γίνονται γονείς ενώ άλλοι που θέλουν σαν τρελοί να γίνουν δεν μπορούν;
Έχουμε αρχίσει με το σύζυγό μου να σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά την υιοθεσία. Εάν δεν μπορέσω να γίνω μητέρα της “κοιλιάς” – ας γίνω της καρδιάς.
Γιατί θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και θα δώσω όλη μου την αγάπη σε αυτό το πλάσμα που θα έρθει στη ζωή μας και θα την ομορφύνει.
