Dama Petunia Με τον σύζυγό μου γνωριστήκαμε όταν ακόμα ήμασταν σχεδόν παιδιά. Στα 17 εγώ και εκείνος 19. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και πολύ σύντομα κρατούσα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου. Δεν μπορώ να πω πως οι δικοί μας ξετρελάθηκαν από την χαρά τους, γιατί ήμασταν πολύ μικροί ακόμα, αλλά όλοι οι ενδοιασμοί και οι γκρίνιες σταμάτησαν με το που ήρθε στη ζωή μας το κοριτσάκι μας, η Ελευθερίτσα μας.
Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα. Το κοριτσάκι μας μεγάλωνε και ομόρφαινε την ζωή μας με το χαμόγελο και την καλοσύνη της. Η Ελευθερία πραγματικά ήταν ο θησαυρός μας.
Ήταν…
Πολλές φορές η ζωή σου επιφυλάσσει χτυπήματα που ούτε να τα φανταστείς δεν μπορείς. Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα, έτσι δεν λένε; Η Ελευθερία εκείνο το πρωί, ετοιμάστηκε να πάει στο σχολείο, που κυριολεκτικά βρισκόταν 4 τετράγωνα πιο κάτω απο το σπίτι μας.
Εκείνο το πρωί δεν θυμάμαι να την φίλησα. Ήμουν απασχολημένη με τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη. Δεν της είπα πως την αγαπώ. Δεν της είπα πόσο περήφανη είμαι για εκείνη.
Το ένστικτό μου, μου έλεγε πως το τηλέφωνο εκείνο το πρωινό δεν χτυπούσε για καλό. Δεν θυμάμαι να απαντώ, δεν θυμάμαι να μου λένε πως χτυπήθηκε από αμάξι η Ελευθερία μου, δεν θυμάμαι πώς ειδοποίησα τον πατέρα της, ούτε πως φτάσαμε μέχρι το ΚΑΤ.
Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά τον γιατρό να με πλησιάζει και να με κοιτάει στα μάτια. Ήταν λες και τον έβλεπα σε αργή κίνηση. Τον ήχο που έκαναν τα παπούτσια του στο δάπεδο του νοσοκομείου, το μαύρο του ρολόι στον αριστερό καρπό, μια μικρή ουλή κάτω από το αριστερό του φρύδι.
Θυμάμαι πολύ καθαρά να μου λέει “Πρέπει να φανείς δυνατή”. Εκεί κάπου χάθηκα. Μου είπαν πως έπαθα νευρικό κλονισμό και στο τέλος λιποθύμησα. Η μικρή μου είχε υποστεί συντριπτικά κατάγματα στο θώρακα και στο κεφάλι και στο τέλος υπέκυψε το μωράκι μου. Και όλα αυτά εξαιτίας ενός ηλίθιου, που γυρνούσε μεθυσμένος στο σπίτι του και έκλεισε το δικό μου για πάντα.
Η Ελευθερία μου θάφτηκε ένα ηλιόλουστο, χειμωνιάτικο πρωινό. Όλοι ήταν εκεί. Η τάξη της, οι καθηγητές της, φίλοι και γνωστοί, όλοι. Ήταν μόλις 16 χρονών.
Εγώ και ο άντρας μου ήμασταν σαν ζωντανοί – νεκροί για μήνες ολόκληρους. Πηγαίναμε στη δουλειά, μαγειρεύαμε, κοιμόμασταν, ξυπνάγαμε, όλα μηχανικά. Δεν ζούσαμε. Επιβιώναμε, αλλά δεν ζούσαμε πραγματικά. Ήταν λες και είχε δύσει ο ήλιος και δεν επρόκειτο να ανατείλει ποτέ ξανά. Χάθηκε το χαμόγελο, χάθηκε ο σκοπός μας.
Εγώ κάποια στιγμή, δεν μπορώ να το αρνηθώ, σκέφτηκα μέχρι και την αυτοκτονία. Δεν έβλεπα λόγο να συνεχίσω μια ζωή που με πονούσε τόσο. Εκείνη η περίοδος ήταν το πιο χαμηλό σημείο που έχω φτάσει ποτέ στην ζωή μου. Τόσο χαμηλό, που δεν υπήρχε άλλη επιλογή παρά μόνο να αρχίσω να ανεβαίνω. Έπρεπε να το κάνω για την κόρη που έχασα. Και αυτό μου το θύμησε η δική μου μητέρα, μια μέρα απο τις πολλές, που ερχόταν να μου αφήσει λίγο φαγητό και να με πάρει μια αγκαλιά.
Ξαφνικά σαν να γύρισε ένας διακόπτης μέσα μου και ένα μικρό φωτάκι άρχισε να απλώνεται μέσα στο κορμί μου. Αγαπούσα τον άντρα μου πραγματικά και ήθελα να παλέψω για να μην καταπιεί το σκοτάδι την σχέση μας και την ψυχή μας. Ήδη είχαμε χάσει πάρα πολλά.
Ένα βράδυ ήταν το καθοριστικό για την πορεία μας. Μείναμε ξύπνιοι όλη την νύχτα συζητώντας, αποφασίζοντας και επαναπροσδιορίζοντας τους όρους της σχέσης μας. Είχαμε πολλά να πούμε. Είχαμε ένα παιδί που μας ένωνε το οποίο πλέον δεν υπήρχε. Ξεκινήσαμε απο τα βάσικα. Θέλαμε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί;
Η αγάπη νίκησε για ακόμα μια φορά. Είναι ο άνθρωπός μου και εγώ ο δικός του. Αυτό δεν είχε περιθώρια αμφισβήτησης. Είχα κάτι ακόμα όμως να τον ρωτήσω. Κάτι που γύριζε για καιρό μέσα στο μυαλό μου και ήθελα να ζυγίσω τις αντιδράσεις του. Ήθελα να γίνω και πάλι μάνα.
Η αλήθεια είναι πως φοβόταν. Εγώ ήμουν 38 στα 39 και όταν είχαμε ξαναπροσπαθήσει για παιδί, δεν τα είχαμε καταφέρει. Αυτή τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένη να τα καταφέρω και δεν έχασα καθόλου χρόνο. Απευθυνθήκαμε αμέσως σε κέντρο τεχνητής γονιμοποίησης. Υπήρξαμε αρκετά τυχεροί και βρήκαμε αμέσως έναν υπέροχο γιατρό, που στάθηκε δίπλα μας κατά την διάρκεια όλης της διαδικασίας σαν φίλος αληθινός.
Και τα καταφέραμε. Μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια, είδα επιτέλους το θετικό τεστ εγκυμοσύνης στο μπάνιο του σπιτιού. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Αυτό όμως που δεν περιμέναμε με τίποτα ήταν αυτό που αντικρύσαμε κατά την διάρκεια του πρώτου υπερήχου. Ούτε μια, ούτε δύο αλλά τρεις καρδιές χτυπούσαν μέσα στην κοιλιά μου.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα και συνέχισα να νιώθω καθόλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι την Ελευθερία μου, αλλά πλέον δεν πονούσα με εκείνον τον αβάσταχτο πόνο. Ένιωθα πως ήταν κοντά μου και σε ένα βαθύτερο, πιο ένοχο επίπεδο σκεφτόμουν πως ίσως να ερχόταν και πάλι σε αυτήν τη γη σαν παιδί μου. Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να σκέφτομαι έτσι. Ίσως να είναι και ένας τρόπος να ανταπεξέλθω στον πόνο χωρίς να τρελαθώ.
Πάντως τα μωρά μου γεννήθηκαν υγιέστατα και πανέμορφα. Δύο σκανταλιάρικα και πανέξυπνα αγοράκια και ένα κοριτσάκι που μου γλυκαίνει την ζωή. Ίσως να την έστειλε η Ελευθερία μου. Ίσως να ακούστηκαν οι προσευχές μου και γύρισε το κοριτσάκι μου κοντά μου. Αυτό όμως στο οποίο συμφωνούμε όλοι και είναι αδιαμφισβήτητο, είναι πως η μικρή μου κόρη είναι εντελώς ίδια στην όψη με την κόρη που έχασα πριν απο δεκαπέντε χρόνια.
Ανώνυμη Αναγνώστρια.
** Στείλτε μας και εσείς τις αληθινές σας ιστορίες στο: badmomsgr@gmail.com οι οποίες δημοσιεύονται με ψευδώνυμο **
